Droga polskiej inteligencji katolickiej od personalizmu tomistycznego do personalizmu rewolucyjnego prowadziła poprzez Maritaina do Mouniera, skutkując wytworzeniem się tuż po wojnie całego wachlarza personalizmów wśród polskiej inteligencji katolickiej.
Niektórym zależało jedynie na swego rodzaju uaktualnieniu przedwojennego personalizmu tomistycznego względem m.in. nowego dyskursu międzynarodowego „praw człowieka”. Inni szukali drogi porozumienia personalizmu tomistycznego z rewolucyjnym, połączenia energii i dynamizmu Mounierowskiej myśli z Maritainowskim poszanowaniem tradycji i tolerancji. Wreszcie byli i tacy, którzy przyjmując jako fakt dokonany powstający ład „socjalistyczny”, powoływali się na personalizm rewolucyjny jako podstawę czynnego zaangażowania w nowym ustroju. Wśród tych ostatnich niektórzy twierdzili wręcz, że właśnie personalizm potrafi udowodnić faktyczną zbieżność socjalizmu z nauką społeczną Kościoła katolickiego. Te trzy opcje odpowiadały trzem tygodnikom stworzonym w Polsce między marcem a listopadem 1945 r.
To jest fragment artykułu. Pełny tekst – w kwartalniku „Więź” wiosna 2015 (dostępnym także jako e-book).
