Drodzy Czytelnicy,
Żegnamy Tadeusza Mazowieckiego. Z bólem, ale i z wdzięcznością za jego życie. Żegnamy założyciela naszego pisma i wieloletniego redaktora naczelnego (to funkcja, którą pełnił najdłużej w swym życiu).
Zwiększamy objętość tego numeru WIĘZI. Publikujemy nieznane dokumenty, fotografie i wspomnienia dotyczące Tadeusza Mazowieckiego. Mogą Państwo przeczytać tekst jego listu do papieża Jana Pawła II, pisanego w obozie internowania. Dowiedzą się Państwo, w jaki sposób synowie wywozili potajemnie od ojca kolejne odcinki jego zapisków, jakie złożyły się na książkę Internowanie, a także, jak powstawało exposé premiera Mazowieckiego w roku 1989. Przede wszystkim zaś zastanawiamy się nad dziedzictwem, które nam pozostawił.
Pewien jestem, że pozostałe tematy główne tego numeru WIĘZI ucieszyłyby Tadeusza Mazowieckiego. Rozmawialiśmy w ostatnich miesiącach i o potrzebie zmian w Kościele, i o niepokojącym rozchodzeniu się dróg współczesnej kultury i wiary.
Podejmujemy wezwanie płynące z Ameryki Łacińskiej. Tamtejsi biskupi apelują, że nawrócenie ma dotyczyć nie tylko jednostek, lecz całego Kościoła, wizji jego działania. Należy przejść „od duszpasterstwa zachowawczego do misyjnego”, „porzucić skostniałe struktury”. Kościół potrzebuje „silnego poruszenia, które nie pozwoli mu na wygodne usadowienie się w rzeczywistości, stagnację, letniość, na ignorowanie cierpienia ubogich”.
W programowym eseju Człowiek wierzący patrzy na kulturę Jerzy Sosnowski stawia kluczowe pytania o relacje Kościoła do współczesnej sztuki. Podkreśla, że „głos artystów nieraz pełen jest gniewu i rozpaczy, a także goryczy i szyderstwa. Czy człowiek wierzący może jednak wobec tego głosu pozwolić sobie na luksus nierozumienia?”. Na te tematy gorąco dyskutowano także podczas warszawskiego Dziedzińca Dialogu, który WIĘŹ współorganizowała.
Zbigniew Nosowski
