Śmiem stronniczo twierdzić, że wiem nieco więcej na temat tego Zjazdu niż ci, którzy nawet na nim nie byli, a za to doskonale wiedzą, czym on był.
Można było na przykład przeczytać – w miesięczniku „WPiS” (Wiara, Patriotyzm i Sztuka) wydawanym przez zasłużone Wydawnictwo Biały Kruk – że w połowie marca w Gnieźnie odbyła się „wielka kampania marketingu politycznego na rzecz jedynie słusznej i sprawiedliwej partii – obywatelskiej. […] Choć o jakiejkolwiek platformie nikt nie wspominał, czuło się, jak wisi ona nad tymi uczonymi głowami”. Autor tych refleksji – podpisujący się: „Mgr Stanisław Kąkretny” – uważa, że „zjazd w Gnieźnie przerodził się w totalną, choć kulturalną, krytykę Kościoła katolickiego”. Ów pan wyraźnie nie był na Zjeździe, bo czyni elementarne błędy w opisie faktów, ale za to oburza się, że „najwyższy rangą polski hierarcha, wspierany przez paru innych godnych szacunku kolegów, napomina mnie ciągle, żem nie dorósł do społeczeństwa obywatelskiego. Co prawda nie wyjaśnia ani słowem, co to znaczy owo społeczeństwo obywatelskie, ale przecież mogę łatwo wydedukować, że to społeczeństwo na pewno nie takie jak dotychczasowe: katolickie, polskie, przywiązane do tradycji”.
Rzecz jasna, ani gospodarz Zjazdu, prymas Polski, abp Józef Kowalczyk, ani kard. Kazimierz Nycz nic takiego w Gnieźnie nie mówili. Dzięki takiej publikacji jednak 40 tysięcy czytelników pisma – rozsyłanego przez Biały Kruk m.in. po parafiach w ramach promocji publikacji albumowych tej oficyny – już wie, że oto któryś z biskupów skumał się z wrogami polskości i katolickiej tradycji. A wszystko to w artykule pod tytułem „Bolesław Chrobry przewraca się w grobie”. Złość bierze na tak jawne dawanie fałszywego świadectwa i to jakoby w imię obrony katolicyzmu. Ale dość tych kuriozów. Warto bowiem napisać serio o tym, czym IX Zjazd Gnieźnieński nie był, a czym był.
Cały tekst w miesięczniku WIĘŹ nr 5-6 /2012 (dostępnym także w wersji elektronicznej jako e-book)
