Instalacja Idziego Jerzy Sosnowski (Wydawnictwo Literackie, Kraków 2009, 457 s.) nie jest książką łatwą, chociaż ma wartką, angażującą czytelnika akcję. Jest to wielopiętrowa opowieść o ludziach poranionych przez życie, uwikłanych w kłamstwa o samych sobie, okaleczonych przez dotychczasowych partnerów. Opowiada o desperackim poszukiwaniu trwałych wartości zdolnych nadać sens życiu skażonemu postmodernistycznym intelektualnym i pseudointelektualnym otumanieniem. Autor wprowadza nas w świat ludzi odbiegających swoją wrażliwością od głównego, szarego i pozbawionego charakteru nurtu życia społecznego. Bohaterami powieści są osoby, dla których dylematy moralne, pytania o sens życia, wybory etyczne i zmaganie się z poczuciem beznadziei są na trwałe wpisane w ich życie. Przysłuchujemy się więc politycznym i światopoglądowym sporom, toczonym niby w centralnym punkcie ich świata, chociaż w ostatecznym rozrachunku te spory są obecne niejako na marginesie głównego nurtu ich życia. Nie wnoszą one nic do rozumienia siebie, są raczej jazgotem, uniemożliwiającym szukania prawdy o sobie samym w sobie.
Jerzy Sosnowski podjął się zadania oceny stanu intelektualnego i emocjonalnego naszego społeczeństwa. Niestety, jest to ocena gorzka, a Polska w jego oczach jawi się jako społeczeństwo ludzi bogatych i skłóconych. Społeczeństwo młodego dobrobytu odcina się od własnych dzieci. Odcina się także od tego, co piękne, czyli poezji i sztuki. Wszyscy są niczym wyjęci z książek Roberta Musila: ludźmi bez właściwości. Tym, co napędza relacje międzyludzkie jest kariera, często oparta na oszustwie, a także spór polityczny. Ten ostatni toczy się pomiędzy dwoma ekstremami: nacjonalistyczną, ksenofobiczną prawicą i feministyczną, anarchizującą lewicą. Nie ma miejsca na narrację środka.
Cały tekst w miesięczniku WIĘŹ nr 2-3/2011 (dostępny także w wersji elektronicznej jako e-book)
