Drodzy Czytelnicy!
Dlaczego taki temat: “Z Ukraińcami po Jedwabnem”? Tradycja dialogu polsko-ukraińskiego na łamach “Więzi” jest długa. Tym razem chcemy go podjąć ze względu na dwie bolesne rocznice – 55 lat temu polscy komuniści rozpoczęli antyukraińską akcję “Wisła”, a za rok minie 60 lat od krwawych rzezi Polaków na Wołyniu. Takie rocznice odgrywają szczególną rolę w relacjach naszych narodów – mogą je zbliżać albo oddalać. A dlaczego “po Jedwabnem”? Ponieważ przebieg narodowej debaty na temat tamtej zbrodni na nowo zobowiązuje nas do uczciwego podejmowania również innych trudnych problemów naszej przeszłości.
W dyskusji, którą publikujemy, o. Marek Skórka wspomina nieskuteczne inicjatywy z roku 1943 na rzecz wydania wspólnej polsko-ukraińskiej deklaracji przeciw bratobójczym mordom. Padają słowa: “zmarnowaliśmy potężną szansę”.
Taką niewykorzystaną szansą był też dialog biskupów polskich i ukraińskich podjęty w Rzymie, w październiku 1987 r. (mocno ocenzurowane przemówienia ukazały się w “Więzi” 1988 nr 1). To ważne wydarzenie ze zrozumiałych względów nie znalazło wówczas szerszego echa. Może obecnie – po ubiegłorocznej pielgrzymce Jana Pawła II na Ukrainę – warto, aby biskupi polscy i ukraińscy powrócili do inicjatywy sprzed 15 lat?
W tym miesiącu swoje 75. urodziny obchodzi Tadeusz Mazowiecki – pierwszy premier III Rzeczypospolitej, nam bliski w sposób szczególny jako twórca “Więzi” i do roku 1981 jej redaktor naczelny. Naszemu “Ojcu założycielowi”, obecnie przewodniczącemu Rady Redakcyjnej, życzymy z całego serca, aby pozostał sobą, a także – by mógł oglądać w życiu publicznym owoce swej mądrej i wytrwałej pracy dla dobra Polski i człowieka.
