Jak mówić o wierze? Moralizowanie, gromienie grzechów – z tym radzę uważać – pisze ks. Adam Boniecki w „Tygodniku Powszechnym”.
Edytorial ks. Adama Bonieckiego, który ukazał się w najnowszym numerze „Tygodnika Powszechnego”, dotyczy rekolekcji.
Duchowny wspomina własne doświadczenia rekolekcjonisty. „Kilka lat temu wpadłem na pomysł, by z pozycji kaznodziei rekolekcyjnego powiedzieć słuchaczom, że jeśli ktoś chciałby ze mną porozmawiać, to wystarczy się zapisać. Żeby było po kolei, nie wszyscy naraz. To był pomysł dobry dla słuchaczy i tak już prawie zawsze robiłem na rekolekcjach”.
„Bywało, że musiałem potem przyjeżdżać raz jeszcze, by rozmawiać, spotkać osoby, z którymi w czasie rekolekcji już się nie dało spotkać. Ale ten pomysł był dobry i dla mnie. Rekolekcje przestawały być moimi występami, stawały się wspólną pracą. O tych rozmowach prywatnych oczywiście nie mówiłem w rekolekcyjnych naukach, ale byłem przez nie przygotowywany. Już nie wygłaszałem «nauk»” – pisze marianin.
Jego zdaniem sięganie w kazaniach po „przykłady z życia” jest marnowaniem czasu słuchaczy. „Może do dzieci należy mówić obrazami z życia. Pytanie, czy jest sens sięgania po drukowane odwiecznie «przykłady». Konia z rzędem temu, kto tej pokusie nigdy nie uległ”.
„Trudność w głoszeniu rekolekcji polega na tym, że nauki muszą mówić o sytuacjach, w których znajduje się słuchacz (przy różnorodności słuchaczy – trudne), i odnieść je do tego, co wynika z wiary. Jak tu mówić o wierze? Moralizowanie, gromienie grzechów – z tym radzę uważać. Oczywiście, rekolekcje są po to, byśmy się z grzechów poprawiali, ale czy gromienie powstrzymało kogokolwiek? Lepiej mówić o cudownej łasce przebaczenia (i pokucie)” – czytamy.
Przeczytaj też: Spowiedź dzieci? Przez lata je przygotowywałem. Teraz skłaniam się ku odchodzeniu od ich spowiadania
DJ
