Poszerzając zdjęcia z użyciem sztucznej inteligencji, udało się nam podkreślić absurd. To, że ta scena nie powinna się wydarzyć – mówi David Sypniewski w pierwszym odcinku podcastu Ewy Kiedio „Co ja widzę”.
Słuchaj też na Soundcloud, Youtube i w popularnych aplikacjach podcastowych
„Co ja widzę” – pod takim tytułem startuje nowy, autorski podcast Ewy Kiedio, dyrektorki Wydawnictwa „Więź”. W pierwszej odsłonie cyklu poświęconego kulturze wizualnej i sztuce Ewa Kiedio przygląda się wystawie „Koniec wojny”, na której kadry zdjęć wojennych z pierwszej połowy XX wieku zostały poszerzone przez sztuczną inteligencję. Ekspozycję możecie zobaczyć do 28 marca w Społecznym Centrum Fotografii Chłodna 20.
O niepokojącym, surrealistycznym efekcie, jaki osiągnęli, rozmawiamy z autorami projektu: Agnieszką Rayss – fotografką, dokumentalistką, współzałożycielką międzynarodowego kolektywu Sputnik Photos – i Davidem Sypniewskim – kierownikiem Otwartej Pracowni Sztucznej Inteligencji Uniwersytetu SWPS.
– Cały projekt był w pewien sposób hakowaniem sztucznej inteligencji, sprawdzaniem tego, co się może wydarzyć ze starymi zdjęciami – możemy się przecież tylko domyślać, jak działają algorytmy. Byliśmy ciekawi tego, czym sztuczna inteligencja jest nakarmiona, w jaki sposób odczyta źródłowy obraz, dlaczego dopisuje do zdjęć takie, a nie inne rzeczy, jak choćby park wokół bomby, czy ludzi z parasolami obok żołnierzy na ślizgawce – mówi Agnieszka Rayss.
– Im bardziej sztuczna inteligencja poszerzała zdjęcie, gdy stawało się ono fotokopią z fotokopii i zatracało realistyczne obrysy, tym było lepszą metaforą efektów samej wojny. Obraz się rozpada tak, jak świat się rozpada wokół wojny. Mieliśmy poczucie, że ta forma wzmacnia surrealizm zdjęć wojennych – tłumaczy David Sypniewski.
Z pierwszego odcinka podcastu „Co ja widzę” dowiecie się również, dlaczego mówienie o prawdzie zdjęcia jest formą naiwności, czy praca ze sztuczną inteligencją może przypominać rutynę fotografa i skąd bierze się uczucie grozy w zdjęciach z pierwszej połowy XX wieku.
Powstawanie podcastów „Więzi” można wesprzeć dobrowolną wpłatą na Patronite.pl/Więź.
Przeczytaj też: Wiecznie poszukiwany. Sztuka współczesna wobec religii i duchowości
