Kard. Ryś: Pilnie potrzebujemy rozmowy o tym, co nas, Polaków, łączy

Uważam, że jesteśmy w stanie absolutnie krytycznym. Nie pamiętam aż tak zantagonizowanego społeczeństwa w Polsce – mówi „Gazecie Wyborczej” kard. Grzegorz Ryś.

W łódzkiej „Gazecie Wyborczej” ukazała się obszerna rozmowa Joanny Żarnoch-Chudzińskiej z kard. Grzegorzem Rysiem.

Na pytanie o to, czy głos kardynała znaczy więcej w episkopacie niż głos biskupa, hierarcha odpowiada: „Jeśli odrobinę, to dlatego, że kardynałowie – z urzędu – są również członkami Rady Stałej Konferencji Episkopatu Polski. Ale rada stała jest raczej ciałem roboczym niż decyzyjnym”. „Kościół jest tak zbudowany, że każdy biskup w swej diecezji jest niezależny, podlega wyłącznie papieżowi. Więc to, że jestem kardynałem, nic nie zmienia w moich relacjach do pozostałych biskupów w Polsce” – dodaje, zaznaczając, że nadzieja, iż dzięki niemu Kościół w Polsce zmieni się na lepszy, to „trochę myślenie magiczne”. „Moja główna przestrzeń działania to Łódź. Jest tu wiele pięknej pracy, którą – na szczęście – jest z kim robić” – podkreśla kardynał.

Rozmowa dotyczy również sytuacji społeczno-politycznej w Polsce oraz relacji między państwem a Kościołem. „Mam wrażenie, że my od roku 1989 ciągle uczymy się relacji Kościół – państwo i szerzej – społeczeństwo. I różnie nam to wychodzi” – przyznaje kard. Ryś. Zastrzegając, że „nie można uprawiać polityki w Kościele”, hierarcha widzi „zupełnie inny problem publiczny, którego się nie rozwiąże przez podkreślanie rozdziału Kościoła od państwa”. „To problem jedności naszego społeczeństwa. Uważam, że jesteśmy w stanie absolutnie krytycznym. Nie pamiętam aż tak zantagonizowanego społeczeństwa w Polsce. Nie wiem, czy w takiej sytuacji można krajem rządzić w sposób skuteczny, czyli taki, który prowadzi do dobra wspólnego. I trwałego!” – mówi.

„Mam nadzieję, że w końcu w naszym kraju będzie możliwa rozmowa o tym, co Polaków łączy. Bo, jak na razie, takiej narracji nie słychać. A moim zdaniem od tego w tej chwili zależy wszystko” – zaznacza metropolita Łodzi.

Kiedy dziennikarka „Wyborczej” opowiada o nieczułości, jakiej jej bliscy doświadczyli od swojego proboszcza przy pogrzebie członka rodziny, kard. Ryś reaguje: „Po pierwsze – przepraszam. A drugie – właśnie o tym jest teraz rozmowa w Kościele. Kiedy rozmawiamy o tzw. synodalności, to o tym, że Kościół, który wie, że jest wspólnotą, w praktyce jej nie tworzy. […] Wszyscy w tym świecie cierpią na samotność, a Kościół powinien, i ma wszelkie narzędzia, by temu zaradzać. Ale, niestety, bywa jak bywa”.

Pytany o odejścia ludzi z Kościoła kardynał zwraca uwagę, że „apostazja nie musi być rzeczą formalną – ktoś odchodzi i go nie ma. Dlaczego? Bo najwyraźniej nie stworzyliśmy takiego Kościoła, w którym ma on poczucie, że dostaje to, czego oczekuje. Więc po co ma tu chodzić? To kamyk do naszego ogródka, nie mamy prawa tłumaczyć tego tym, że świat, że ludzie są źli. Słuchając uważnie takiego człowieka, należy robić sobie rachunek sumienia i pytać, jak mogę tworzyć taki Kościół, do którego mogę zaprosić go bez lęku, że nie powtórzy się jego złe doświadczenie, że się nie pogłębi. I z nadzieją, że ta rana zostanie zaleczona. Wierzę, że jest to możliwe”.

Przeczytaj też: Bez słuchania nie ma wspólnoty. Polska polityka jak synodalność

DJ