Kościół nie potrzebuje obrońców z plakatów, a ludzi wiary

Wielu skutecznie zagłusza Jezusowe słowa „Byłem przybyszem, a nie przyjęliście Mnie”, zaś ci, którzy wprost albo poprzez artystyczne środki wyrazu pochylają się nad losem przybyszów – nazywani są zdrajcami.

Kilka ostatnich dni spędziłem w Rzymie z książętami Kościoła. Nie żebym specjalnie odczuwał potrzebę obracania się wśród wyższych sfer kościelnych, po prostu mój „bliźniak” został jednym z nich. Uznałem, że moja obecność w Wiecznym Mieście może nie jest konieczna, ale na pewno uzasadniona.

Przy okazji modliłem się przy grobie św. Piotra i wyniesionych na ołtarze papieży, a także przy grobie Benedykta XVI, który Grzegorzowi i mnie przed dwunastoma laty przydzielił nowe zadania w Kościele. Byłem też u źródeł franciszkańskich, w tym także w Spoleto, gdzie młody Franciszek usłyszał pytanie Najwyższego, czy lepiej jest służyć Panu, czy słudze, co zapoczątkowało jego przemianę. Przez tydzień żyłem w innej, bardzo pozytywnej rzeczywistości, której ostatnim akcentem było szczęśliwe lądowanie na Balicach.

Szybko do mnie dotarło, że w tym czasie w „domu” nic się nie zmieniło: zgorszonych nie ubywa, mury rosną, obrońców przybywa.

Sprawcy skandalicznych i gorszących postępków, wywodzący się spośród tych, których Bóg posłał z Dobrą Nowiną do świata, czują się niewinni. Nie tylko oni nie są zdolni do wyrażenia szczerej skruchy i podjęcia próby naprawienia wyrządzonego zła. Zawodzą również i ci, którzy powinni dbać o wiarygodność i czystość powierzonego im lokalnego Kościoła. Abstrahując od tego konkretnego przypadku, można odnieść wrażenie, że los zgorszonych i skrzywdzonych nie jest tak ważny jak troska o to, by zło nie wyszło z ukrycia.

Proces odwracania porządku ewangelicznych wartości i zapominania o tym, co najprostsze, a zarazem najważniejsze, o godności człowieka – trwa nadal. Wielu skutecznie zagłusza Jezusowe słowa „Byłem przybyszem, a nie przyjęliście Mnie…”, zaś ci, którzy wprost albo poprzez artystyczne środki wyrazu pochylają się nad losem przybyszów – nazywani są zdrajcami. Równocześnie potęguje się lęki zwyczajnych ludzi i wykorzystuje ich biedy, by wpływać na ich decyzje i wybory.

I wreszcie rosną w siłę ci, którzy zamiast w Bogu w ludziach pokładają nadzieję. Dotyczy to konkretnych osób i środowisk; gdzie uwielbienie dla świata polityki zdaje się przewyższać miłość do założonej przez Chrystusa wspólnoty wierzących; gdzie daje się przyzwolenie na instrumentalne traktowanie Kościoła w bieżących rozgrywkach politycznych.

Kościół, w tym i święci, nie potrzebuje obrońców z plakatów. Kościół potrzebuje ludzi wiary, żyjących ośmioma błogosławieństwami. Kościół potrzebuje ludzi, którzy nie szukają wpływów, nie ukrywają zła, nie prawią morałów, ale są świadkami Miłości odwiecznej.

Tekst ukazał się na Facebooku. Tytuł od redakcji Więź.pl

Przeczytaj też: Przestańcie wreszcie nas krzywdzić. S. Chmielewska po skandalu w Dąbrowie Górniczej