Szyjemy nowe bukłaki (edytorial, jesień 2023)

Niezbędna ewangeliczna rewitalizacja Kościoła to proces długotrwały, nie ma więc w tej dziedzinie żadnych cudownych przepisów. Ale też należy nowych konkretnych rozwiązań poszukiwać. Takie poszukiwania to „szycie nowych bukłaków” dla Kościoła przyszłości.

Dawno temu na lekcjach matematyki nauczyłem się, że istnieje coś takiego jak warunek konieczny, choć niewystarczający. To określenie przychodzi mi do głowy, gdy myślę o religijnym temacie jesiennej „Więzi”, jakim jest rozliczalność w Kościele.

Wielokrotnie w ostatnich latach pisaliśmy tu, że niezbędna ewangeliczna rewitalizacja Kościoła to proces wieloaspektowy i długotrwały, nie ma więc w tej dziedzinie żadnych cudownych przepisów. Ale też należy nowych konkretnych rozwiązań poszukiwać. Ostatnio przyszło mi do głowy porównanie, że takie poszukiwania to „szycie nowych bukłaków” dla Kościoła przyszłości. Trzeba je projektować, przygotowywać i stopniowo realizować. Zwłaszcza że za pasem Synod Biskupów, a – jak mówi nam w wywiadzie członkini jego ścisłego Komitetu Koordynacyjnego, prof. Myriam Wijlens – synodalność oznacza także rozliczalność.

Wprowadzenie przejrzystej rozliczalności do Kościoła nie będzie oczywiście czarodziejską różdżką, bo nie struktury i procedury są tu najważniejsze. Ale to sprawa bardzo ważna, która jest jednym z warunków koniecznych dla zdrowszego funkcjonowania Kościoła.

A na pokładzie „Więzi” witamy nową felietonistkę. Po wydaniu poruszającej książki Nie umarłam. Od krzywdy do wolności zaprosiliśmy jej autorkę – Tośkę Szewczyk – do stałej współpracy. Będzie dla Państwa pisała Opowieści z przedsionka – o ludziach, których tam spotyka. „Przedsionek jest pełen paradoksów. Nie wiadomo, kto tu wchodzi, a kto wychodzi. […] Głośno tu od pytań, cicho – od odpowiedzi”.

Jest też istotna nowość wewnątrzredakcyjna: zmiana na stanowisku zastępcy redaktora naczelnego. Serdecznie dziękuję Grzegorzowi Pacowi – dziś już doktorowi habilitowanemu, cenionemu mediewiście – który uznał za trudne dalsze łączenie tej funkcji z pracą na Uniwersytecie Warszawskim. Pozostaje jednak oczywiście członkiem zespołu redakcyjnego.

Po raz pierwszy w charakterze zastępczyni redaktora naczelnego występuje doskonale Państwu znana Ewa Buczek. To znakomita redaktorka i świetna koleżanka, bardzo „Więziowa” przez swą niezwykłą ciekawość świata i życzliwość dla drugiego człowieka. Można na niej w pełni polegać. Już dotychczas jej zakres odpowiedzialności za kształt pisma był bardzo szeroki. Cieszę się, że zgodziła się przyjąć na swoje barki jeszcze więcej.

Tekst ukazał się w kwartalniku „Więź” jesień 2023.