Korea Południowa, Nigeria, Indie, Singapur. Skąd pochodzą i kim są nowi kardynałowie?

Jutro papież Franciszek włączy do Kolegium Kardynalskiego 20 duchownych. Publikujemy ich biogramy.

Kuria Rzymska:

Arthur Roche (Anglia, Wielka Brytania)

Urodził się 6 marca 1950 r. w Batley, w północnej Anglii. Święcenia kapłańskie przyjął w 1975 r. w diecezji Leeds. Po trzyletnim stażu duszpasterskim w Barnsley został skierowany do kurii diecezjalnej, gdzie był sekretarzem biskupa. Rok później został mianowany wicekanclerzem kurii. Od 1982 r. był wikariuszem parafii katedralnej, zaś w 1989 r. otrzymał nominację na proboszcza parafii św. Wilfrida.

Dwa lata później wyjechał do Rzymu i podjął studia na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim. Uzyskując licencjat kanoniczny z teologii. Niedługo potem został ojcem duchownym w tamtejszym Kolegium Angielskim.

W 1982 r. był koordynatorem wizyty papieża Jana Pawła II w Wielkiej Brytanii, w latach 1996-2001 sekretarzem generalnym Konferencji Biskupiej Anglii i Walii, a następnie od 2001 r. biskupem pomocniczym archidiecezji westminsterskiej w Londynie.

W 2002 r. został biskupem koadiutorem diecezji Leeds, w której rządy jako ordynariusz objął w 2004 r. W 2012 r. papież Benedykt XVI mianował go sekretarzem Kongregacji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów, zaś Franciszek w 2021 r. prefektem tej kongregacji.

Lazzaro You Heung-sik (Korea Południowa)

Urodził się 17 listopada 1951 r. w Nonsan, w prowincji Chungcheongnam-do w zachodniej części Korei Południowej. Święcenia kapłańskie przyjął w 1979 r.

Studiował na Papieskim Uniwersytecie Laterańskim w Rzymie. Był m.in. wikariuszem w katedrze w Daejeon, dyrektorem domu rekolekcyjnego, wykładowcą i rektorem uniwersytetu katolickiego w tym mieście. Związał się też z ruchem Focolari.

W 2003 r. został mianowany biskupem koadiutorem Daejeon. W 2005 r. został biskupem Daejeon. Był przewodniczącym Komitetu ds. Duszpasterstwa Migrantów i Zagranicznych Mieszkańców Korei oraz podkomitetu ds. Duszpasterstwa Pielgrzymek i Sanktuariów Konferencji Biskupów Katolickich Korei (CBCK). Był również członkiem Komisji Episkopatu ds. Duchowieństwa i Zakonników, Komisji Episkopatu ds. Społecznych oraz Specjalnej Komisji Episkopatu ds. Beatyfikacji i Kanonizacji.

W 2014 r. gościł papieża Franciszka podczas VI Azjatyckiego Dnia Młodzieży w Daejeon. W 2021 r. został mianowany prefektem Kongregacji ds. Duchowieństwa.

Fernando Vérgez Alzaga LC (Hiszpania)

Urodził się 1 marca 1945 r. w Salamance. W 1965 r. złożył śluby wieczyste w Zgromadzeniu Legionistów Chrystusa (LC) i w nim w 1969 r. przyjął święcenia kapłańskie.

Uzyskał licencjaty kanoniczne z filozofii i teologii na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie oraz dyplom Szkoły Archiwistyki przy Tajnym Archiwum Watykańskim.

W 1972 r. rozpoczął pracę w Stolicy Apostolskiej – najpierw w Kongregacji ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego, skąd w kwietniu 1984 r. przeszedł do Papieskiej Rady ds. Świeckich.

W 2004 r. został kierownikiem jednej z sekcji w biurze internetu, po czym w 2008 r. Benedykt XVI mianował go szefem Dyrekcji Telekomunikacji Watykanu. W 2013 r. Franciszek mianował go sekretarzem generalnym Gubernatoratu Państwa Watykańskiego, wyniósł go do godności biskupa tytularnego i udzielił mu osobiście sakry biskupiej w bazylice watykańskiej.

W 2021 r. papież mianował go przewodniczącym Papieskiej Komisji ds. Państwa Watykańskiego oraz przewodniczącym Gubernatoratu Państwa Watykańskiego.

Biskupi diecezjalni:

Jean-Marc Aveline, arcybiskup Marsylii (Francja)

Urodził się 26 grudnia 1958 r. w Sidi Bel Abbès w Algierii. W 1977 r. wstąpił do seminarium międzydiecezjalnego w Awinionie, gdzie odbył pierwszy cykl teologii, a następnie studiował w Séminaire des Carmes w Paryżu, uzyskując w 2000 r. doktorat z teologii. Uzyskał również licencjat kanoniczny z filozofii na uniwersytecie Paris I i Paris IV Sorbonne. Święcenia kapłańskie przyjął w 1984 r. jako kapłan archidiecezji marsylskiej.

Łączył pracę naukowo-dydaktyczną z pracą duszpasterską. Od 2007 r. był wikariuszem generalnym archidiecezji marsylskiej. W latach 2008-2012 był konsultorem Papieskiej Rady ds. Dialogu Międzyreligijnego. W 2013 r. papież Franciszek mianował go biskupem pomocniczym archidiecezji Marsylii, a w 2019 r. arcybiskupem Marsylii.

Peter Ebere Okpaleke, biskup Ekwulobia (Nigeria)

Urodził się 1 marca 1963 r. w Amesi, w stanie Anambra. W 1983 r. wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego Bigard Memorial w Ikot-Ekpene i Enugu, gdzie w latach 1983-1992 studiował filozofię i teologię. Święcenia kapłańskie przyjął 1990 r. w diecezji Awka.

W ciągu dwudziestu lat po święceniach pełnił wiele różnych funkcji duszpasterskich i administracyjnych, m.in. kapelana uniwersyteckiego, proboszcza parafii, administratora finansów diecezjalnych, kanclerza diecezji, sekretarza i członka zarządu diecezji. Studiował również prawo kanoniczne w Rzymie na Papieskim Uniwersytecie Świętego Krzyża.

7 grudnia 2012 r. papież Benedykt XVI mianował ks. Okpaleke biskupem Ahiara w Nigerii. 21 maja 2013 r. Okpaleke przyjął sakrę. Z powodu sprzeciwu wobec jego nominacji, konsekracja odbyła się poza diecezją, w Wyższym Seminarium Duchownym w Ulakwo w archidiecezji Owerri. Miejscowe duchowieństwo i parafianie sprzeciwili się jego nominacji i uniemożliwili mu wejście do katedry, aby odbyć ingres, ponieważ bp Okpaleke nie pochodził z tego obszaru etnicznego.

9 czerwca 2017 roku papież Franciszek dał duchownym z diecezji 30 dni na napisanie listu obiecującego posłuszeństwo i przyjęcie bp. Okpaleke jako swojego biskupa lub zagroził im suspensą. Duchowni wysłali listy z przeprosinami, ale nadal protestowali przeciwko temu, co postrzegali jako dyskryminację rasową.

19 lutego 2018 roku papież Franciszek przyjął rezygnację bp. Okpaleke z funkcji biskupa Ahiary. 5 marca 2020 r., nieco ponad dwa lata po przyjęciu rezygnacji, mianował go biskupem diecezji Ekwulobia, nowo utworzonej diecezji w stanie Anambra, która wcześniej miała swoje terytorium pod jurysdykcją diecezji Awka. Bp Okpaleke odbył tam ingres 29 kwietnia 2020 r.

Leonardo Ulrich Steiner OFM, arcybiskup Manaus (Brazylia)

Urodził się, 6 listopada 1950 r. w Forquilhinha, w stanie Santa Catarina. Święcenia kapłańskie przyjął w 1978 r. w Zakonie Braci Mniejszych. Studiował w Rzymie w Papieskim Ateneum Antonianum, gdzie uzyskał doktorat (2001) z filozofii. W latach 1999-2003 był sekretarzem generalnym Antonianum.

Po powrocie do Brazylii został wikariuszem parafialnym w Kurytybie, wykładał na Wydziale Filozoficznym św. Bonawentury. W 2005 r. papież Jan Paweł II mianował go przełożonym prałatury terytorialnej São Félix. W latach 2007-2011 był członkiem Komisji Duszpasterskiej Episkopatu ds. życia konsekrowanego Konferencji Episkopatu Brazylii oraz wiceprzewodniczącym regionu Oeste-2. W 2011 r. został wybrany na sekretarza generalnego Konferencji Episkopatu Brazylii. Funkcję tę pełnił do 2019 r.

W 2011 r. papież Benedykt XVI mianował go biskupem pomocniczym Brasílii, a papież Franciszek w 2019 r. – arcybiskupem metropolitą Manaus. W 2022 r. został wiceprzewodniczącym Konferencji Kościelnej Amazonii.

Filipe Neri António Sebastião do Rosário Ferrão, arcybiskup Goa i Damão (Indie)

Urodził się 20 stycznia 1953 r. Studia rozpoczął w Seminarium Matki Bożej w Saligao, a następnie wstąpił do Papieskiego Seminarium Duchownego w Pune. Ukończył filozofię i teologię. Biegle włada językami: konkani, angielskim, portugalskim, włoskim, francuskim i niemieckim. Święcenia kapłańskie przyjął w 1979 r.

Po kilku latach pracy duszpasterskiej został wysłany na studia podyplomowe do Rzymu i w 1988 r. uzyskał licencjat kanoniczny z teologii, ze specjalizacją w teologii biblijnej, na Papieskim Uniwersytecie Urbaniańskim. W 1991 r. uzyskał licencjat kanoniczny w Międzynarodowym Instytucie Lumen Vitae w Brukseli, afiliowanym przy Katolickim Uniwersytecie w Leuven.

Po powrocie do kraju był dyrektorem Diecezjalnego Centrum Apostolstwa Świeckich oraz wikariuszem biskupim dla północnej części archidiecezji.

W 1993 r. św. Jan Paweł II mianował go biskupem pomocniczym Goa i Damão, a w 2003 r. arcybiskupem Goa i Damão. W ramach Konferencji Biskupów Katolickich Indii abp Ferrão był przewodniczącym Komisji ds. Świeckich oraz (w latach 2014-2018) drugim wiceprzewodniczącym tej Konferencji, a także doradcą kościelnym Ogólnoindyjskiej Unii Katolickiej i Wspólnot Życia Chrześcijańskiego. Z kolei w ramach Ogólnoindyjskiej Konferencji Biskupów Katolickich Indii obrządku łacińskiego był jej wiceprzewodniczącym (2011-2019), a od 2019 r. jest jej przewodniczącym.

Anthony Poola, arcybiskup Hajdarabadu (Indie)

Urodził się 15 listopada 1961 r. w Poluru. Święcenia kapłańskie przyjął w 1992 r. jako kapłan diecezji Cuddapah.

Po dziewięciu latach pracy duszpasterskiej w różnych parafiach został w 2001 r. skierowany na studia teologiczne na Loyola University w Chicago. Pracował jednocześnie w tamtejszym kościele św. Genowefy.

Dwa lata później, po powrocie do swej diecezji, został dyrektorem Chrześcijańskiej Fundacji na rzecz Dzieci i Osób Starszych. Był też konsultorem diecezjalnym, sekretarzem ds. edukacji, zastępcą administratora szkół katolickich i koordynatorem programu stypendialnego. W 2008 r. z nominacji Benedykta XVI został biskupem diecezji Kurnool. W 2020 r. papież Franciszek mianował go arcybiskupem metropolitą Hajdarabadu.

Paulo César Costa, arcybiskup Brasílii (Brazylia)

Urodził się 20 czerwca 1967 roku w Valença w stanie Rio de Janeiro. W 1992 r. przyjął święcenia kapłańskie w swej rodzinnej diecezji Valença.

Otrzymał doktorat z teologii dogmatycznej na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim. Był wikariuszem i proboszczem kilku parafii. W 2007 r. został rektorem diecezjalnego seminarium duchownego w Nova Iguaçu. Był też doradcą komisji doktrynalnej episkopatu Brazylii, wykładał w Krajowym Instytucie Duszpasterskim i kierował Wydziałem Teologii na Papieskim Uniwersytecie Katolickim w Rio de Janeiro.

W 2010 r. Benedykt XVI mianował go biskupem pomocniczym archidiecezji Rio de Janeiro, której został wikariuszem generalnym i odpowiedzialnym za wikariat podmiejski. Od 2016 r. był biskupem diecezji São Carlos, wchodził w skład rady stalej episkopatu, a w 2020 r. został arcybiskupem metropolitą Brasílii i członkiem Papieskiej Komisji ds. Ameryki Łacińskiej.

Richard Kuuia Baawobr M. Afr., biskup Wa (Ghana)

Richard Kuuia Baawobr urodził się 21 czerwca 1959 r. w Nandom w północnej Ghanie. W 1979 r. wstąpił do ojców białych (Zgromadzenia Misji Afrykańskich). Nowicjat odbył we Fryburgu w Szwajcarii. Studiował teologię w instytucie swego zgromadzenia w Totteridge koło Londynu. W 1987 r. przyjął święcenia kapłańskie jako duchowny diecezji Wa.

Wyjechał jako misjonarz do Demokratycznej Republiki Konga, gdzie pracował w Livulu w archidiecezji Kinszasa. Od 1991 r. studiował egzegezę biblijną w Rzymie, a także odbył formację z duchowści ignacjańskiej u jezuitów we Francji. W latach 1996-1999 był mistrzem nowicjatu w Kahangala w Tanzanii, a od 1999 r. pracował w seminarium w Tuluzie. W 2004 r. obronił doktorat z nauk biblijnych i został wybrany asystentem generalnym swego zgromadzenia.

Od 2010 r. był – jako pierwszy Afrykanin w historii – przełożonym generalnym ojców białych. W 2016 r. papież Franciszek mianował go biskupem diecezji Wau.

William Goh Seng Chye, arcybiskup Singapuru (Singapur)

Urodził się 25 czerwca 1957 r. w Singapurze. Do kapłaństwa przygotowywał się w Singapurze i Penangu w Malezji. Święcenia kapłańskie przyjął w 1985 r. Był wikariuszem w parafii Świętego Krzyża, po czym wyjechał do Rzymu, gdzie studiował teologię na papieskich uniwersytetach: Urbaniańskim i Gregoriańskim.

Po powrocie do Singapuru pracował w seminarium duchownym jako formator i wykładowca teologii dogmatycznej, a w końcu został jego rektorem. Jednocześnie był proboszczem parafii św. Anny, teologicznym doradcą Federacji Azjatyckich Konferencji Biskupich, kierownikiem duchowym w ośrodku duchowości katolickiej, udzielał się w duszpasterstwie młodzieży i ruchu Odnowy w Duchu Świętym.

W 2012 r. został arcybiskupem koadiutorem, zaś w 2013 r. arcybiskupem Singapuru. Od 2015 r. stoi na czele prezydenckiej Rady ds. Praw Mniejszości.

Adalberto Martínez Flores, arcybiskup Asunción (Paragwaj)

Adalberto Martínez Flores urodził się w 8 lipca 1951 r. w Asunción. Po studiach z zarządzania i ekonomii w Paragwaju wyjechał na kurs językowy do Waszyngtonu, gdzie podjął jednocześnie studia z filozofii w Oblate College. Zaangażował się wówczas w prace duszpasterstwa katolików języka hiszpańskiego.

Wyjechał do Włoch, gdzie uczęszczał do międzynarodowej szkoły duchowości, prowadzonej przez Dzieło Maryi we Frascati. Ukończył także studia teologiczne na Papieskim Uniwersytecie Laterańskim.

Od 1981 r. mieszkał w Argentynie, gdzie był m.in. przewodniczącym Organizacji Współpracy Społecznej, która zapewniała noclegi osobom poddającym się dializie nerek, a także prowadziła stołówki dla dzieci i ubogich dorosłych.

W 1984 r. wyjechał na Amerykańskie Wyspy Dziewicze, gdzie w 1985 r. przyjął święcenia kapłańskie. Był duszpasterzem w Saint Croix i w St. Thomas do 1994 , po czym wrócił do Paragwaju. Był proboszczem w Asunción, duszpasterzem młodzieży i sekretarzem pierwszego synodu archidiecezjalnego.

W 1997 r. został biskupem pomocniczym archidiecezji Asunción, w 2000 r. pierwszym biskupem diecezji San Lorenzo, w 2007 r. biskupem diecezji San Pedro Apóstol, w 2012 r. biskupem polowym, w 2018 r. biskupem diecezji Villarrica, a w 2022 r. arcybiskupem metropolitą Asunción.

W latach 1997-2007 był koordynatorem krajowym duszpasterstwa młodzieży, w latach 2005-2015 sekretarzem generalnym konferencji episkopatu, a od 2018 r. jest jej przewodniczącym.

Robert W McElroy, biskup San Diego w Kalifornii (USA)

Urodził się 5 lutego 1954 r. w San Francisco. Studiował historię na Uniwersytecie Harvarda i na Uniwersytecie Stanforda, zaś teologię w Seminarium św. Patryka w Menlo Park i w Jezuickiej Szkole Teologicznej Uniwersytetu Santa Clara w Berkeley. W 1986 r. uzyskał doktorat w zakresie teologii moralnej na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie. W 1980 r. przyjął święcenia kapłańskie w archidiecezji San Francisco.

Pracował w parafii św. Cecylii w San Francisco. W latach 1982-1985 pełnił funkcję sekretarza arcybiskupa Johna Quinna. Od 1997 do 2010 roku był proboszczem kościoła św. Grzegorza w San Mateo.

W 2005 r. opublikował artykuł na temat odmawiania Eucharystii urzędnikom państwowym z powodu ich pozycji politycznej. Skrytykował tych, którzy przyjmują to, co nazwał „stanowiskiem sankcji”. Ostrzegał, że nakładanie sankcji na jednostki szkodzi Kościołowi, ponieważ sprawia wrażenie przymusu, wzmacnia argument zwolenników aborcji, że Kościół próbuje narzucić swoje przekonania religijne całemu społeczeństwu, bagatelizuje szeroki zakres programu społecznego Kościoła i ma tendencję do „stawiania Kościoła w roli strony w amerykańskim systemie politycznym”.

W 2010 r. został biskupem pomocniczym San Francisco, a w 2015 r. biskupem San Diego. Jest powszechnie uważany za zwolennika papieża Franciszka. Często i obszernie pisał na temat nierówności społecznych i misji Kościoła w zakresie sprawiedliwości społecznej. W swoim pierwszym publicznym wystąpieniu w San Diego zobowiązał się do orędownictwa w sprawie bezdomnych, wspierania kompleksowej reformy imigracyjnej i zakazania posługi duchownej lub innego zatrudnienia w diecezji osobom, które wykorzystywały małoletnich.

Virgílio do Carmo da Silva, arcybiskup Dili (Timor Wschodni)

Urodził się 27 listopada 1967 r. w Venilale, w diecezji Baucau. Wstąpił do Towarzystwa Salezjańskiego. Studiował filozofie i teologię w Manili na Filipinach i na Papieskim Uniwersytecie Salezjańskim w Rzymie. Święcenia kapłańskie przyjął w 1998 r.

Był mistrzem nowicjatu, dyrektorem szkoły technicznej, a od 2015 r. prowincjałem salezjanów w Timorze Wschodnim i Indonezji.

W 2016 r. papież Franciszek mianował go biskupem Dili, a w 2019 r. – po erygowaniu prowincji kościelnej Timoru Wschodniego – arcybiskupem metropolitą Dili.

Oscar Cantoni, biskup Como (Włochy)

Urodził się 1 września 1950 r. w Lennie, w prowincji Como, w Lombardii. Po ukończeniu studiów klasycznych w Papieskim Kolegium Gallio w Como, w 1970 r., wstąpił do seminarium diecezjalnego. W 1975 r. przyjął święcenia kapłańskie w Como.

Następnie powierzono mu odpowiedzialność za Diecezjalne Centrum Powołań, które sam stworzył i którym kierował do 1999 r. W 1986 r. został kierownikiem duchowym diecezjalnego seminarium teologicznego, a w 1991 r. delegatem biskupim do spraw dziewic konsekrowanych.

W 2003 r. mianowany wikariuszem biskupim ds. duchowieństwa. W 2005 r. Jan Paweł II powierzył mu diecezję Crema. W tym samym roku bp Cantoni został wizytatorem seminariów włoskich. Jest też delegatem Konferencji Episkopatu Lombardii ds. duszpasterstwa powołań i seminariów. W 2016 r. papież Franciszek mianował go biskupem Como.

Giorgio Marengo, prefekt apostolski Ułan Bator (Mongolia)

Urodził się 7 czerwca 1974 r. w Cuneo w Piemoncie. Był skautem, uprawiał szermierkę i ukończył liceum klasyczne. Studiował filozofię na Wydziale Teologicznym Północnych Włoch i teologię na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie. W 2000 r. złożył śluby zakonne w Instytucie Misjonarzy Matki Bożej Pocieszenia, a w 2001 r. przyjął święcenia kapłańskie.

W 2016 r. zdobył doktorat z misjologii na Papieskim Uniwersytecie Urbaniańskim, na którym studiował w latach 2000-2006. Wysłany po święceniach kapłańskich jako misjonarz do Mongolii. Został proboszczem parafii Matki Bożej Miłosierdzia w Arvajhėėr. Był też radcą regionalnym Azji i przełożonym swego zakonu na Mongolię.

W 2020 r. papież Franciszek mianował go prefektem apostolskim Ułan Bator i biskupem tytularnym Castra Severiana. Będzie najmłodszym kardynałem Kościoła katolickiego.

Zasłużeni duchowni powyżej 80. roku życia:

Jorge Enrique Jiménez Carvajal CJM (Kolumbia)

Urodził się 29 marca 1942 r. w Bucaramandze. Wstąpił do Zgromadzenia Jezusa i Maryi (CJM) – eudystów. Studiował filozofię i teologię w Bogocie. W 1967 r. przyjął święcenia kapłańskie.

Był wychowawcą w swym dawnym seminarium duchownym, pracował w Krajowym Sekretariacie Duszpasterstwa Społecznego przy konferencji episkopatu Kolumbii (1975-1978), wykładał w Instytucie Teologii Pastoralnej w Medellín (1979-1988), był przełożonym prowincji eudystów (1988-1992) i sekretarzem Latynoamerykańskiej i Karaibskiej Konferencji Zakonników (1989-1991).

W 1992 r. został biskupem diecezji Zipaquirá. Był sekretarzem generalnym konferencji episkopatu Kolumbii (1993-1995), a następnie sekretarzem generalnym (1995-1999) i przewodniczącym (1999-2003) Latynoamerykańskiej Rady Biskupiej (CELAM).

W 2002 r. został porwany przez kolumbijskich partyzantów z Rewolucyjnych Sił Zbrojnych Kolumbii (FARC), którzy chcieli wymienić go na swych uwięzionych bojowników. Po czterech dniach został uwolniony w wyniku akcji wojska.

W 2004 r. Jan Paweł II mianował go arcybiskupem koadiutorem Kartageny (Cartagena de Indias). Na czele tej archidiecezji stanął w 2005 r. W 2021 r. przeszedł na emeryturę.

Arrigo Miglio (Włochy)

Urodził się 18 lipca 1942 roku w San Giorgio Canavese w Piemoncie. Studiował na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim i Papieskim Instytucie Biblijnym w Rzymie. W 1967 r. przyjął święcenia kapłańskie.

Był kolejno wikariuszem, proboszczem, dyrektorem domu rekolekcyjnego, a od 1981 r. wikariuszem generalnym swej rodzinnej diecezji Ivrea. Jednocześnie wykładał Pismo Święte na Wydziale Teologicznym Północnych Włoch i była asystentem kościelnym instytutu świeckiego Misjonarek Nieskończonej Miłości (Missionarie dell’Amore infinito). W 1990 r. został asystentem kościelnym włoskiego harcerstwa katolickiego.

W 1992 r. Jan Paweł II mianował go biskupem diecezji Iglesias na Sardynii, w 1999 r. biskupem diecezji Ivrea. Był sekretarzem konferencji episkopatu Piemnotu i przewodniczył komitetowi naukowemu i organizacyjnemu Tygodni Społecznych włoskich katolików. W 2010 r. z nominacji Benedykta XVI został arcybiskpem Cagliari na Sardynii. Był przewodniczącym konferencji episkopatu Sardynii. Przeszedł na emeryturę w 2019 r.

Gianfranco Ghirlanda SJ (Włochy)

Urodził się 5 lipca 1942 r. w Rzymie. Już w czasie studiów prawniczych na uniwersytecie La Sapienza pracował dla Fiata. Jednak po ich ukończeniu wstąpił w 1966 r. do zakonu jezuitów, a w 1973 r. przyjął święcenia kapłańskie.

Zdobył doktorat z prawa kanonicznego na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim, gdzie od 1975 r. wykładał, kierował Wydziałem Prawa Kanonicznego (1995-2004), a w latach 2004-2010 był rektorem tej uczelni. Jednocześnie był konsultorem kilku dykasterii Kurii Rzymskiej i sędzią sadu apelacyjnego Państwa Watykańskiego.

Ostatnio współpracował przy redakcji konstytucji apostolskiej „Praedicate Evangelium” reformującej Kurię Rzymską. Pracował również dla Stolicy Apostolskiej jako konsultor kilku kongregacji i synodów biskupów. Był sędzią Sądu Apelacyjnego Państwa Watykańskiego od 1993 do 2003 roku. Jest autorem licznych publikacji z dziedziny prawa kanonicznego.

Fortunato Frezza (Włochy)

Urodził się 6 lutego 1942 r. w Rzymie. Święcenia kapłańskie przyjął w 1966 r. jako kapłan diecezji Bagnoregio. Był wikariuszem parafii katedralnej, jednocześnie studiując teologię na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie. Podjął następnie studia na Papieskim Instytucie Biblijnym, uwieńczone doktoratem. Był wykładowcą w seminarium w Viterbo i wikariuszem w bazylice Madonna della Quercia. Od 1971 do 1984 był proboszczem w Sipicciano, nadal wykładając na różnych uczelniach, m.in. na Gregorianie. Przez 11 lat grał też w lokalnej drużynie piłki nożnej, założył również pismo „Tuttinsieme”.

W 1983 r. rozpoczął pracę w Sekretariacie Generalnym Synodu Biskupów, którego był długoletnim podsekretarzem (1997-2013). W tym czasie był też kapelanem w klasztorach sióstr trapistek, klarysek, benedyktynek, a także kapelanem drużyny piłkarskiej AS Roma (od 1986 r.). W 1994 r. został kapelanem klasztoru Mater Ecclesiae w Ogrodach Watykańskich i Stowarzyszenia Włoskich Lekarzy Katolickich w diecezji rzymskiej, a od 1999 r. był prałatem. W 2013 r. został kanonikiem kapituły bazyliki św. Piotra w Watykanie.

Przeczytaj też: Od soboty konsystorz nadzwyczajny w Rzymie. Czego możemy się spodziewać?

KAI, DJ