Piskozub-Piwosz: Piekło za brak udziału w sakramentach? Z takim myśleniem nie podejmie się reformy Kościoła

Czy pobożni biskupi i księża nie włączali struktur zaprzeczania i unieważniania tylko po to, by chronić wiernych przez grzechem śmiertelnym, jakim miałoby być opuszczenie Kościoła? – pyta Agnieszka Piskozub-Piwosz w „Kontakcie”.

Na stronie magazynu „Kontakt” ukazał się esej Agnieszki Piskozub-Piwosz „Teologia po gwałtach. Refleksje wokół «sprawy Benedykta XVI»”. Teolożka i religioznawczyni zastanawia się w nim, jak „teologia drugiej połowy XX wieku mogła pominąć coraz powszechniej ujawniany skandal wykorzystywania seksualnego i ukrywania tegoż w Kościele?”.

W swoim tekście Piskozub-Piwosz próbuje zarysować kilka pytań teologiczno-fundamentalnych, które mogłyby wejść w obszar zainteresowania teologii pokrzywdzonych. Są to m.in.: „jak praktyka życia kościelnego może przyczyniać się do występowania przypadków przemocy seksualnej, zwłaszcza względem osób nieletnich i zależnych?”; „co w strukturze działania Kościoła – także po stronie teologii – może przyczyniać się czy to do zbrodni, czy przynajmniej do zaniedbań?”.

„Czy ciągle obecna w oficjalnym nauczaniu Kościoła doktryna o konieczności przynależności do Kościoła dla zbawienia (nawet jeśli reinterpretowana na różne sposoby) nie stanowi karty przetargowej, która pozwoli zatuszować czy unieważnić dowolne zło, w imię «troski o dusze wiernych»? Czy ci, którzy przymykali oczu na zło, aby uniknąć «zgorszenia» i tego, że zmalałaby na przykład liczba kandydatów do święceń, nie kierowali się właśnie lękiem przed tym, że obniżenie autorytetu Kościoła może skutkować odejściem wiernych od niego, a co za tym idzie – w ich przekonaniu – śmiercią wieczną?” – pyta teolożka. „Czy przyzwoici i pobożni biskupi, księża, katechetki i katecheci nie włączali całych struktur zaprzeczania i unieważniania tylko po to, by chronić wiernych przez grzechem śmiertelnym, jakim miałoby być opuszczenie Kościoła?” – dodaje.

Stawia również pytanie o to, „czy ciągłość sprawowania sakramentów na skalę masową jest wartością większą niż przywracanie sprawiedliwości”. „Wydaje się, że na to pytanie będzie wciąż padała odpowiedź pozytywna, jeśli Kościół ciągle będzie nauczać o możliwości skazania się na śmierć wieczną poprzez brak udziału w sakramentach. Jak długo przedstawia się piekło, czyli wieczne cierpienie, wieczne bycie z dala od Boga, jako realną możliwość, która czeka nawet za brak udziału w niedzielnej mszy – tak długo trudno wziąć się za poważną reformę naszego rozumienia szafowania sakramentami, władzy w Kościele, wspólnoty” – zaznacza.

O teologicznych konsekwencjach wykorzystywania seksualnego osób małoletnich pisał w zimowym numerze kwartalnika „Więź” ks. Grzegorz Strzelczyk. „Trudno nie pytać o wiarygodność orędzia chrześcijańskiego, gdy oficjalni przedstawiciele Kościoła używają swej instytucjonalnej pozycji do straszliwych przestępstw, wykorzystując zaufanie, jakim są obdarzani” – przyznawał.

Przeczytaj też: Nie załamujmy rąk nad tym, że wiele konfesjonałów jest pustych

DJ