Zabiją Cię, Panie

– Czekaj, jesteśmy blisko Polski? – zapytał Jezus Jana. – Czy to nie tutaj ogłosili mnie otwarcie królem tego państwa?

Opowiadanie „Zabiją Cię, Panie” Michał Klawiter napisał w trakcie przygotowań do roli pisarza Franza K. w „Pułapce” Tadeusza Różewicza. Premiera 12 listopada na Małej Scenie Teatru Dramatycznego

– Z tych wszystkich, o których rozmawialiśmy, zostały dwie do wyboru – rzekł dobrotliwie Józef. – Betlejem albo Usnarz Górny.
– Możesz powtórzyć to drugie? – spytała zaskoczona Maryja.
– Jest trochę dalej i drugi raz tego nie wymówię – odrzekł. – Gdzieś na Podlasiu. Do Betlejem mamy 150 km. Bliżej, tyle że cały czas pod górkę. Ale w tym drugim czystsze powietrze, jeziorka, uprzejmi ludzie i fajne ścieżki rowerowe – uśmiechnął się zatroskany i dodał: – Na Święta w sam raz.

Dylemat trudny do rozwiązania. W końcu, z racji odległości, wybór padł na Betlejem. Maryja powiła swego pierworodnego Syna, owinęła Go w pieluszki i położyła w żłobie, gdyż nie było dla nich miejsca w gospodzie.

* * *

Jezus już od wczesnych lat dzieciństwa wykazywał niezwykłe zdolności, jak na swój wiek. Mądrość, jaką posiadał, czasem była dla Niego bardzo męcząca. Któregoś dnia, gdy odpoczywał na rozgrzanym kamieniu i łapał ostatnie promienie wieczornego słońca, przypomniał sobie pewną historię, którą kiedyś opowiedział Mu Józef. Wyobraził sobie jeziora, lasy, ścieżki rowerowe i dźwięki gitary przy wieczornym ognisku.

– Muszę w końcu tam pojechać! – rzekł zaskoczony, że zrobił to sam do siebie i w dodatku tak głośno. – Szkoda tylko, że nie umiem grać na gitarze…

Udał się więc Jezus do Usnarza Górnego. A za Nim dwunastu się udało. A każdy z nich był tak radosny, że podróż minęła im beztrosko.

– Nie przejdziemy – krzyknął nagle idący na przedzie grupy Bartłomiej. Ledwo przebijające się przez coraz gęstszą mgłę światła latarek, jedynie najbardziej dociekliwym były w stanie zdradzić, czym są jego przypominające wspinaczkę ruchy.
Płot.
– No nie wierzę, że w środku lasu ktoś postawił płot – prychnął Tomasz.
– Staaaać! – usłyszeli nagle ochrypnięty, głuchy i złowrogi okrzyk, który w każdej innej sytuacji wzbudzałby mimowolny uśmiech, bo bezlitośnie zdradzał staż nikotynowej pasji jego nadawcy. – Ręce na widoku!

Ubrany w zielony mundur mężczyzna trzymał w ręku odbezpieczoną broń.

– Jesteśmy turystami i zabłądziliśmy – rzekł mu spokojnie Jezus.
– Ktoś ty?
– Jezus.
– Jak?
– Jezus Chrystus, Pan – dorzucił Szymon.
– Przecież widzę, że pan.
– Mesjasz! – wtrącił Filip.
– Pierwsze słyszę. Czego tu szukacie?
– Chcemy dostać się do Usnarza Górnego.
– Jak wszyscy. Nie ma przejścia. Łapy na widoku powiedziałem!

Stojący z tyłu Judasz wbijał wzrok w ziemię, przestępując dyskretnie z nogi na nogę i słuchał całej rozmowy zniecierpliwiony. Miał na sobie tylko tunikę i parę brązowych sandałów. Nie chciał jednak zdradzić, że wyruszył w taką podróż zupełnie nieprzygotowany.

– Opróżnić kieszenie. Stop! Nie wszyscy naraz. Po kolei. Reszta łapy w górze. Plecaki. Wyciągnij to. Co to jest? Dobra, widzę. A Ty? – zwrócił się do Judasza.
– Nie mam kieszeni.
– Pokaż. Odwróć się. Dobra. Wszyscy powoli za mną.

Szli więc Apostołowie z Jezusem za uzbrojonym jegomościem, z rękami uniesionymi w górze. Szli na tyle długo, że ramiona zaczynały drżeć im z bólu. Uzbrojony mężczyzna cały czas jednak miał ich na widoku. Wreszcie wyszli na wielką polanę, oświetloną mgliście słabymi promieniami księżyca. Teren, po którym stąpali, stawał się coraz bardziej grząski. Mężczyzna z bronią przyśpieszył kroku.

– Wy nie! – krzyknął krótko. – Wy zostajecie.
– Tutaj? – zapytał go Jezus.
– Tak, tutaj. Jeszcze jakieś pytania? – wycelował broń prosto w Jego skroń.

Jezus, wyczuwając narastające niebezpieczeństwo, stał posłusznie jak skazaniec czekający na wyrok śmierci, z lekko rozchylonymi ustami, dobierając powietrze tak oszczędnie, jak tylko potrafił. Tamten jednak opuścił broń i zniknął we mgle. Przez chwilę jeszcze tylko dało się słyszeć mlaskanie gumowych podeszw butów na błotnistej ziemi.

– Cześć…

Wszyscy aż podskoczyli, słysząc cienki głos dobiegający nie wiadomo skąd. Zaczęli wymachiwać latarkami, jakby zaatakował ich rój szerszeni, aż w końcu jeden z Apostołów natrafił na ciemną postać siedzącą w błocie na ziemi z podkurczonymi nogami. Jezus podszedł bliżej niej i przykucnął.

– Kim jesteś? – zapytał.
– Basma – odpowiedziała mu mała dziewczynka.
– Piękne imię. Jestem Jezus. A to moi przyjaciele.
– Też masz fajnie na imię… Dlaczego nosisz sukienkę?
– To tunika. Nie spodziewałem się takiej pogody – Jezus uśmiechnął się.
– Też mam taką w domu.
– Co tutaj robisz sama?
– Czekam.
– Na co czekasz?
– Na cud.
– Dlaczego?
– Bo się boję.
– Czego?
– Złych ludzi.
– Basmo, zaufaj mi, że cuda się zdarzają – Jezus spojrzał znacząco na Piotra.
– Ale już przestaję wierzyć – z krtani Basmy wydobył się delikatny szloch.
– Ćśś…nie płacz – Jezus przytulił ją i pogładził po policzku – wszystko będzie dobrze.
– Nie chcą…nas… wpuścić.
– Dokąd?
– Do siebie. Uciekłam tutaj z rodzicami z domu, bo u nas nie było co jeść i strasznie wszystko wybuchało – rzekła Basma, przecierając drżącą rączką czerwony od zimna nos.

Świecący latarką Piotr skinął głową na Jakuba, aby ten podszedł bliżej. Szepnął mu coś na ucho. Jakub podszedł do dziewczynki, wyciągnął z dużej przegródki plecaka termos i nalał herbaty do małego kubeczka. Podał dziewczynce.

– Ale dobra! Nie piłam nic od kilku dni…
– Jak to? – spytał zaskoczony Jezus.
– Bo oni nas nie chcą wpuścić. Powiedzieli, że są z nami terroryści. Jakiś pan rzucił mojemu tacie buty i chlebek przez płot, to go zabrali i strasznie skrzyczeli.
– A skąd jesteś? I gdzie jest teraz twój tata?
– Z bardzo daleka. Tatuś słyszał jak mówią, że to jest wojna. Ja już nie chcę wojny. Czy to znaczy, że stąd też będę musiała uciekać?
– Nie, kochanie – odparł czule Jezus – nie pozwolimy na to.
– A ty jesteś tak ważny, że oni cię posłuchają?
– To już zależy od nich.

W tym momencie dobiegł do Jezusa zdyszany Jan.
– Panie… – wykrztusił. – Ooo, Panie… Już jestem za stary na bieganie.
– Co się dzieje? – zapytał go Jezus.
– Byłem na skraju polany. Tam jest więcej ludzi. Wszyscy głodni i przestraszeni. Powiedzieli, że jesteśmy blisko Polski. Ktoś z nimi rozmawiał kilka dni temu i wyrzucił tu.
– Czy tutaj dotarła moja nauka?
– Tak.
– To dlaczego wyrzucili ich na jakieś bagno?
– Nie wiem, Panie. Podobno mogą wśród nich być jacyś terroryści.
– To nie mogą wziąć ich w jedno miejsce, nakarmić, a później to sprawdzić?
– Podobno nie.
– Czekaj, jesteśmy blisko Polski?
– Tak.
– Czy to nie tutaj ogłosili mnie otwarcie królem tego państwa?
– Być może, nie znam go zbyt dobrze.
– Czy to nie tu stoi mój największy na świecie posąg?
– Chyba tak, Panie.
– I to tu co niedzielę chodzą do kościoła, żeby chwalić moje imię, przyjmować do serca moje Ciało i moją Krew?
– Twoje co, Panie?
– W swoim czasie się dowiesz, będziesz miał ważne zadanie.
– Jakie, Panie?
– Na razie posłuchaj. Wszyscy posłuchajcie. Mówiłem wam, żebyście szli w świat i nauczali wszystkie narody. Prosiłem was wyraźnie, żeby mówić im o miłosierdziu, miłości, łasce i pomocy bliźniemu, tak? Ktoś z Was musiał tu być, skoro robią wszystkie te dziwne rzeczy. Mówiłem Wam, żeby głodnych nakarmić, spragnionych napoić, a strapionych pocieszać?
– Tak, Panie – odpowiedzieli chórem.
– I powtórzyliście to wszystko w swoim nauczaniu?
– Tak, Panie!
– Oni nic nie zrozumieli. Trzeba iść do nich jeszcze raz.
– Zabiją Cię, Panie.
– Wiem.

Przeczytaj też: Bezradność, co się nazywa życie