Abp Muszyński: Musimy na nowo zdefiniować Kościół

Jesteśmy na początku drogi – mówi abp Henryk Muszyński w rozmowie z miesięcznikiem „W drodze”.

W październikowym numerze dominikańskiego miesięcznika „W drodze” o kryzysie Kościoła o. Roman Bielecki rozmawia z abp. Henrykiem Muszyńskim, profesorem teologii, biblistą, arcybiskupem seniorem archidiecezji gnieźnieńskiej, byłym prymasem Polski.

Zdaniem abp. Muszyńskiego kryzys w Kościele w Polsce jest „niewątpliwy”. „Nie przypuszczałem, że będę przeżywał coś podobnego w moim życiu. Niczym nie da się usprawiedliwić zaniedbań i krzywd. Mówię to z całą ostrością. Jednocześnie rozumiem, że każdy biskup, który dowiadywał się o nadużyciach, usiłował ratować to, co można było ratować, gdy chodzi o kapłanów. Błąd polegał na tym, że nikt nie interesował się ofiarami, czyli najsłabszymi. W efekcie biskupi, którzy mieli być ewangelicznym wzorem, robili coś przeciwnego do tego, o czym sami nauczali, i przez to stali się zgorszeniem dla innych” – zaznacza.

W jego ocenie autorytet można odbudować tylko „przez odbudowanie wewnętrznej i żywej więzi z Chrystusem”. „Chodzi o to, by być pasterzem, który oddaje życie za powierzone mu owce, a nie tylko im przewodzi. Przypomnijmy sobie, że Piotr również zdradził Chrystusa, ale potem zrozumiał swój błąd i odbudował zaufanie. Więc jeśli dziś mamy być wiarygodni wobec ludzi, to musimy przejść taką samą drogę jak Piotr – drogę oczyszczenia i odbudowania” – stwierdza.

Jednocześnie przyznaje: „Zrozumienie błędów wymaga czasu. Poza tym jest szczególnie trudne dla tych, którzy cieszyli się uznaniem i szacunkiem, a nie mieli świadomości, jak bardzo ranią drugiego człowieka przez swój brak zainteresowania jego krzywdą”.

„Nie dziwi mnie, że ludzie domagają się od nas transparentności, by nasze kapłańskie życie i jego styl były przedłużeniem sposobu życia Chrystusa. W całości nigdy się to nie uda. Ale nie powinniśmy zapominać, że «moc w słabości się doskonali» (2 Kor 12,9). W momencie, kiedy przyznajemy się do słabości, jest szansa na objawienie mocy Bożej. I to nią promieniuję jako słaby człowiek” – mówi abp Muszyński.

Jego zdaniem „obecnie jesteśmy w takim momencie, w którym musimy na nowo zdefiniować naszą wspólnotę kościelną”. „Jesteśmy na początku drogi. Rozmawiamy o byciu biskupem. Trzeba widzieć, ile się zmieniło w ostatnim czasie. Ja, mając prawie dziewięćdziesiąt lat, mogę powiedzieć, że jestem innym księdzem niż wtedy, gdy wchodziłem w kapłaństwo. Wszystko mi się wydawało ważne. Trudno było mi osądzić, co jest naprawdę istotne i niezbędne. Były to czasy pełne niepewności i lęku. Zostałem wyświęcony w 1957 roku. Seminarium odbywałem z czasach stalinowskich, gdy prymas Wyszyński był w więzieniu” – opowiada abp Muszyński.

I dodaje: „Wzrastałem w tym klimacie. Byłem przekonany, że Polska jest katolicka, wierna i że u nas jest najlepiej, bo jesteśmy ofiarami. A gdy w 1963 roku znalazłem się na studiach w Rzymie, zobaczyłem Kościół w wymiarze światowym i nic mi się nie zgadzało z tym, co miałem w głowie. Miałem doświadczenie pełnych Kościołów, niezłomnego prymasa i poczucie, że u nas jest wzorcowo. A zobaczyłem, jak bogaty i różnorodny jest Kościół na świecie. I w jak wielu aspektach to my, w Polsce, musimy się uczyć. To był początek mojej drogi, która się rozwijała dzięki kontaktom ze wspólnotami protestanckimi w Niemczech, na studiach biblijnych w Jerozolimie czy poprzez liczne kontakty z Kościołem w Stanach Zjednoczonych. A przede wszystkim przez prace synodalne. Dziś mogę powiedzieć, że to dzięki nim fizycznie doświadczyłem, że Kościół jest dziełem Ducha Świętego, a nie naszym”.

DJ

Przeczytaj też: Jeżeli w Kościele kogoś wykluczamy, pozbywamy się możliwości usłyszenia Ducha Świętego