Abp Wojda: W kapłańskich szeregach archidiecezji gdańskiej pojawiły się wzajemne pomówienia i oskarżenia

W liście do kapłanów archidiecezji gdańskiej abp Tadeusz Wojda zachęca ich, aby pozbyli się „emocji, różnych masek i szyldów, pod którymi łatwiej jest demonstrować siebie jako lepszego od innych”.

„Więź” dotarła do listu, który abp Tadeusz Wojda, metropolita gdański, skierował do kapłanów i osób konsekrowanych swojej archidiecezji z okazji święta Jezusa Chrystusa, Najwyższego i Wiecznego Kapłana, które przypadło 27 maja. Publikujemy go w całości:

Dzisiaj obchodzimy Święto Jezusa Chrystusa, Najwyższego i Wiecznego Kapłana. Jest to szczególna okazja do podziękowania Bogu za dar kapłaństwa i podjęcia nad nim wspólnej refleksji. Mija już drugi miesiąc mojej posługi w archidiecezji gdańskiej, co dało mi możliwość doświadczenia jej wielkiego bogactwa duchowego.

W spotkaniach z kapłanami, osobami życia konsekrowanego i wiernymi świeckimi wybrzmiewała ogromna troska o duchowe dobro naszej lokalnej wspólnoty Kościoła. Wyrazem tej troski, mimo trudności związanych z pandemią, są podejmowane przez kapłanów liczne inicjatywy duszpasterskie, realizowane dzieło katechizacji szkolnej i sakramentalnej, gorliwa służba w konfesjonale, głoszenie słowa Bożego i tak wymowne w tym czasie dzieła miłosierdzia.

W duchu tej troski wybrzmiała też potrzeba duchowej odnowy wiernych świeckich i naszej archidiecezjalnej wspólnoty kapłańskiej, w której, z różnych przyczyn, pojawiły się także nieporozumienia, a nawet wzajemne pomówienia i oskarżenia, które zburzyły jej wewnętrzny pokój i podważyły w niektórych wypadkach wzajemne zaufanie. To osłabiło nasze wzajemne relacje i kapłańską jedność, a tym samym wiarygodność naszego głoszenia Jezusa Chrystusa.

Potrzebny jest więc powrót do Jego duchowego testamentu z Ostatniej Wieczerzy, podczas której modlił się za swoich uczniów, aby stanowili jedno, jak On w Ojcu, a Ojciec w Nim (por. J 17, 20-26). A święty Paweł Apostoł, mając na uwagę tę modlitwę naszego Zbawiciela, pytał Koryntian, którzy przeżywali podobną sytuację: „Czy Chrystus jest podzielony?”. Cierpiąc z powodu ich podziałów, wzywał „w imię Pana naszego, Jezusa Chrystusa”, aby „żyli w zgodzie i by nie było wśród nich rozłamów” oraz by „byli jednego ducha i jednej myśli” (por. 1 Kor 1, 10-13).

Wszyscy dostrzegamy potrzebę odnowienia jedności, a to może się dokonać przez odnowę duchową, która jest owocem więzi z Jezusem Chrystusem. Im bliżej jesteśmy Chrystusa, tym bliżej jesteśmy siebie nawzajem. Im bliżej jesteśmy Chrystusa, tym łatwiej zobaczyć własne braki i uchybienia, tym łatwiej też prosić o przebaczenie i przebaczyć innym. I wreszcie, im bliżej jesteśmy Chrystusa, tym łatwiej podjąć osobiste nawrócenie i trud budowania pełnej jedności.

Niech światło przyniesione przez Jezusa ukrzyżowanego i zmartwychwstałego pomoże nam pozbyć się emocji, różnych masek i szyldów, pod którymi łatwiej jest demonstrować siebie jako lepszego od innych. W tym kontekście jakże aktualne i ważne są słowa Apostoła Narodów skierowane do Filipian: „…dopełnijcie mojej radości przez to, że będziecie mieli te same dążenia, tę samą miłość i wspólnego ducha, pragnąc tylko jednego, a niczego nie pragnąc dla niewłaściwego współzawodnictwa ani dla próżnej chwały, ale w pokorze oceniając jedni drugich za wyżej stojących od siebie. Niech każdy ma na oku nie tylko swoje własne sprawy, ale też i drugich” (Flp 2, 2-4).

Motywowani dobrem wspólnym, którego pragnie nasze kapłańskie serce, zarządzam, aby najbliższa Uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa była również Dniem Modlitwy o Jedność i Uświęcenie Kapłanów naszej Archidiecezji.

W związku z tym proszę Was, Drodzy Bracia Kapłani:

– abyśmy zorganizowali godzinną adorację Najświętszego Sakramentu w kościele bądź w kaplicy domowej dla wszystkich kapłanów w parafiach oraz kapłanów mieszkających poza plebanią, aby na adoracji podjąć osobistą, szczerą refleksje nad swoim kapłańskim życiem;

– abyśmy podczas adoracji zrobili rachunek sumienia, uwzględniając szczególnie nasze postawy wobec innych kapłanów;

– abyśmy przeprosili Jezusa za wszystko, co było w naszym życiu niezgodne z powołaniem i braterstwem kapłańskim;

– abyśmy odmówili Koronkę do Miłosierdzia Bożego, prosząc o miłosierdzie Boże dla siebie i naszych braci za wszystkie myśli, słowa i czyny przeciw innym kapłanom;

– abyśmy w duchu wynagrodzenia odmówili pierwszą część chwalebną różańca świętego „Zmartwychwstanie Pana” i ofiarowali ją o uświęcenie wszystkich kapłanów;

– a na koniec, abyśmy indywidualnie lub wspólnotowo odnowili załączony akt zawierzenia kapłańskiego.

Życie i posługa kapłańska opiera się przede wszystkim na osobistej więzi z Jezusem Chrystusem, któremu tak bardzo zależy, abyśmy byli kapłanami według Jego serca. Niech Pan, Najwyższy i Wieczny Kapłan, który rozpoczął w nas dobre dzieło, niech nas wspiera, umacnia i prowadzi w doskonałej wierności i jedności.

Wszystkim z serca udzielam pasterskiego błogosławieństwa.

Tadeusz Wojda SAC
arcybiskup metropolita gdański

Gdańsk-Oliwa, 27 maja 2021 r.

Przeczytaj też: Otworzyć uszy, usta i oczy. List otwarty do metropolity gdańskiego