Ks. Wierzbicki: Protestuję przeciwko powoływaniu ks. Bortkiewicza na biegłego w mojej sprawie

Mam poważne zastrzeżenia co do bezstronności ks. prof. Pawła Bortkiewicza, a jego postawa moralna bulwersuje i spotyka się z publicznym potępieniem – pisze ks. prof. Alfred Wierzbicki w liście do rzecznika dyscyplinarnego KUL. I prosi o powołanie innego biegłego.

Ks. prof. Alfred Wierzbicki – filozof, publicysta, poeta, były kierownik Katedry Etyki KUL – jest krytykowany (i wspierany) po tym, jak w sierpniu wraz z innymi jedenastoma osobami podpisał się pod poręczeniem za Margot, aktywistkę LGBT, przebywającą w areszcie za uszkodzenie furgonetki Fundacji Pro Prawo do Życia i atak na jej kierowcę. Na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim toczy się wobec duchownego postępowanie wyjaśniające.

22 lutego br. ks. Wierzbicki napisał list otwarty do rzecznika dyscyplinarnego ds. nauczycieli akademickich KUL prof. Waldemara Bednaruka. Publikujemy go w całości:

Sformułowanie, że moje wykroczenia dotyczą „podważania fundamentów nauki Kościoła”, jest zaskakujące. Moja krytyka nigdy nie dotyczyła kwestii doktrynalnych, lecz podejścia pastoralnego. Gdybym zresztą istotnie „podważał fundamenty nauki Kościoła”, to postępowanie w tej materii nie należy do kompetencji Rzecznika dyscyplinarnego KUL, lecz powinien się nim zajmować Wielki Kanclerz KUL i ewentualnie watykańska Kongregacja Nauki Wiary

ks. Alfred Wierzbicki

Udostępnij tekst

Facebook

Twitter

Potwierdzam zapoznanie się z dwoma listami od Pana Profesora. Szkoda, że z uwagi na warunki pandemiczne nie zostały one wysłane na mój adres domowy, odebrałem je z kilkutygodniowym opóźnieniem dopiero w dniu 19 II 2021.

W liście z 4 I 2021 r. przekazuje Pan postanowienie o wszczęciu postępowania dyscyplinarnego [władze KUL wszczęły postępowanie wyjaśniające, a nie dyscyplinarne – przyp. red.] wobec mnie. Wymienia Pan przewinienia dyscyplinarne, które są przedmiotem postępowania. „Według przekazanych Rzecznikowi dyscyplinarnemu informacji działania te polegały na: obraźliwych wypowiedziach w stosunku do innych wykładowców; lekceważeniu obowiązków wykładowcy uczelni oraz podważaniu fundamentów nauki Kościoła”.

Zakres postępowania budzi we mnie dysonans poznawczy. Według dotychczasowej wiedzy, którą posiadam wyłącznie z doniesień medialnych, na które w sposób krytyczny, broniąc zasady wolności akademickiej, zareagowały już poważne ciała naukowe w kraju i zagranicą, mogłem sądzić, że przedmiotem postępowania są moje wypowiedzi medialne dotyczące dokumentu Episkopatu Polski w sprawie osób LGBT+, wydanego w sierpniu 2020. Rozszerzenie listy zarzutów budzi moje zdziwienie, a nawet niepokój.

Nie miejsce tu, aby odnieść się szczegółowo do zarzutów, zwłaszcza że są one sformułowane w sposób wielce ogólnikowy. Do tej pory nie wiadomo mi, aby osobiście ktokolwiek z kolegów czy koleżanek profesorów wyrażał/wyrażała publicznie skargę na obraźliwe potraktowanie go/jej przeze mnie. Poświęciłem 30 lat – w mojej subiektywnej ocenie – gorliwej i solidnej pracy na rzecz naszej wspólnej uczelni. Otrzymywałem nawet skromne nagrody i wyróżnienia. W grudniu ubiegłego roku Rada Instytutu Filozofii poparła wniosek Dziekana Wydziału Filozofii o przyznanie mi Medalu za Długoletnią Służbę przez Prezydenta RP. Wniosek ten został zablokowany przez ks. prof. dra hab. Mirosława Kalinowskiego, Rektora KUL. Trudno mi się domyślać, w jaki sposób lekceważyłem moje obowiązki nauczyciela akademickiego.

Zastrzeżenia doktrynalne wymienia Pan w swym piśmie na ostatnim miejscu. Oczekuję zatem wyjaśnień, co się zmieniło od października 2020, kiedy wskutek zapytań dziennikarzy ideowo różnorodnych mediów, służby prasowe KUL informowały, że chodzi o moje krytyczne uwagi dotyczące stanowiska Episkopatu Polski w sprawie LGBT+. Sformułowanie, że moje wykroczenia dotyczą „podważania fundamentów nauki Kościoła”, jest w tym kontekście zaskakujące, trudno bowiem poglądy na temat osób LGBT+ uznawać za „fundamenty nauki Kościoła”. W tej sprawie toczy się w Kościele Powszechnym dyskusja. Po wtóre moja krytyka nigdy nie dotyczyła kwestii doktrynalnych, lecz podejścia pastoralnego. Wreszcie gdybym istotnie „podważał fundamenty nauki Kościoła”, to postępowanie w tej materii nie należy – z całym szacunkiem dla Pana urzędu – do kompetencji Rzecznika dyscyplinarnego KUL, lecz powinien się nim zajmować Wielki Kanclerz KUL i ewentualnie w dalszej kolejności watykańska Kongregacja Nauki Wiary.

W liście z dnia 29 I 2021 informuje Pan o zasięgnięciu opinii biegłego. Zwrócenie się o tego typu opinię do ks. prof. dra hab. Pawła Bortkiewicza, UAM Poznań, uważam za tendencyjne działanie rzecznika dyscyplinarnego ds. nauczycieli akademickich. Protestuję przeciwko tej decyzji, mam poważne zastrzeżenia co do bezstronności ks. Bortkiewicza, a jego postawa moralna bulwersuje i spotyka się z publicznym potępieniem. Kłóci się to z zasadą, że biegłym w delikatnej materii etycznej powinna być osoba kompetentna i zarazem o nieposzlakowanej opinii.

Pragnę przypomnieć, że ks. prof. Bortkiewicz wielokrotnie występował publicznie z krytyką moich poglądów. Nie podejmowałem z nim nigdy polemiki, gdyż dyskusję z teologicznym fundamentalistą i kapłanem zaangażowanym politycznie uważam za zajęcie jałowe. Wyjątkiem była debata zorganizowana przez kard. Kazimierza Nycza w ramach Dziedzińca Dialogu, podczas której mieliśmy obydwaj okazję przedstawić nasze poglądy. Broniłem papieża Franciszka przed stawianym przez teologa Radia Maryja zarzutem relatywizmu w adhortacji „Amoris laetitia”. (Zapis tej debaty znajduje się w publikacji: „Głos(y) Kościoła. Spotkanie specjalne” [2017: ks. P. Bortkiewicz, J. A. Kłoczowski OP, D. Kowalczyk SJ, ks. A. Wierzbicki], w: „Dziedziniec Dialogu” 2013/2015/2017, A. Seniuk (red.), Warszawa: Centrum Myśli Jana Pawła II, Instytut Papieża Jana Pawła II 2019, s. 529-566).

Byłbym rad, gdyby mój macierzysty uniwersytet był organizatorem podobnej debaty z udziałem ks. prof. Bortkiewicza i moim, natomiast traktowanie go jako eksperta w sprawie poglądów innego profesora narusza dobre obyczaje akademickie. Zważywszy na notoryczność krytyki papieża Franciszka przez ks. Bortkiewicza w jego publicystyce i moje odmienne w tej kwestii stanowisko jako propagatora tezy o ciągłości pomiędzy nauczaniem św. Jana Pawła II a nauczaniem Franciszka, nikt nie powinien – tym bardziej osoba reprezentująca KUL – traktować ks. Bortkiewicza jako kompetentnego i bezstronnego eksperta od nauczania Kościoła.

Ks. Bortkiewicz jest znany ze swego zaangażowania politycznego, był np. członkiem Komitetu Honorowego poparcia Andrzeja Dudy w wyborach prezydenckich. Bezpośrednie uczestnictwo w akcjach politycznych nie licuje z charakterem posługi kapłana, o czym przypominał abp. Stanisław Gądecki jako przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski.

Dziwię się, że Pan Profesor dopuszcza taką sytuację, aby profesora naszej uczelni oceniał jeden z działaczy politycznych, który swój status duchownego i pracownika nauki ceduje na rzecz interesów partyjnych. Właśnie tego typu powiązanie ludzi Kościoła z rządzącym obecnie obozem politycznym jest przedmiotem mojej krytyki, formułowanej nie na płaszczyźnie politycznej, lecz metapolitycznej. Uważam bowiem, że polityka jakiejkolwiek partii – prawicowej, liberalnej czy lewicowej – nie powinna instrumentalizować Kościoła. Staje się to ogromnie szkodliwe dla dobra wspólnego, gdy instrumentalizacja wartości chrześcijańskich towarzyszy niszczeniu zasad państwa prawa.

Polityczne związki ks. Bortkiewicza rzutują na jego aroganckie, bulwersujące opinię publiczną wypowiedzi pod adresem opozycji. Głosił, że opozycja powinna działać „najlepiej zza krat więzienia”. Obawiam się, że człowiek o mentalności autorytarnej może chcieć posyłać do więzienia zarówno swych oponentów politycznych, jak i intelektualnych. Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II ze względu na swoje chwalebne tradycje wypracowywane w ciągu stu lat powinien trzymać się jak najdalej od ludzi siejących nienawiść.

Decyzję o powołaniu ks. Bortkiewicza na biegłego w mojej sprawie przyjąłem z przerażeniem – proszę wybaczyć mało dyplomatyczny język – podobnym do tego, jakie przeżywa człowiek spotykający w ciemnej ciasnej uliczce nasłanego nań oprycha. Wobec powyższego proszę Pana Rzecznika o anulowanie decyzji o powołaniu ks. prof. Pawła Bortkiewicza na biegłego w postępowaniu dyscyplinarnym wszczętym przez władze KUL wobec swego pracownika i powołanie innego biegłego. Proszę to uczynić dla dobra własnego imienia, a przede wszystkim dla zachowania cywilizowanych standardów właściwych dla postępowania wyjaśniającego, które Panu powierzono. Wnioskuję również o doręczenie mi postanowienia zawierającego pytania postawione biegłemu.

Z powodu braku zaufania do Pana Profesora jako Rzecznika Dyscyplinarnego i w trosce o transparencję życia akademickiego list mój przekazuję do wiadomości publicznej.

Przeczytaj też: Ani heretyk, ani apostata, ani schizmatyk. Ks. Alfred Wierzbicki a doktryna kościelna