Personalizm po polsku Piotra H. Kosickiego wyróżnia się na tle innych książek o środowiskach katolików świeckich w rządzonej przez komunistów Polsce m.in. ramami chronologicznymi. Autor zaczyna swój opis w okresie przedwojennym, a kończy w okresie, w którym wielu autorów piszących na ten temat dopiero zaczynało właściwą narrację – w momencie odwilży po Październiku ’56, który dla środowiska katolików świeckich w Polsce stanowił nowy początek. Dotyczyło to zwłaszcza kręgów Mazowieckiego i Zabłockiego, którym odwilż otworzyła drogę do założenia „Więzi”.
Obraz, jaki wyłania się z książki Kosickiego, jest przede wszystkim bardzo mocno zróżnicowany. Obok siebie obecni są zarówno katolicy o sympatiach wyraźnie lewicowych, jak i przedwojenni falangiści (których Kosicki jednoznacznie określa jako ludzi o „faszystowskiej przeszłości”), niekiedy zresztą blisko współpracując. Kosicki eksponuje różnice między poszczególnymi środowiskami i wewnątrz nich. Interesuje go usytuowanie poszczególnych inicjatyw i osób nie tylko na mapie politycznej powojennej Polski, ale przede wszystkim w debatach związanych z personalizmem.
To jest fragment artykułu. Pełny tekst – w kwartalniku „Więź” lato 2017 (dostępnym także jako e-book).
