Czy doświadczamy czegoś na kształt „konserwatywnej rewolucji”? Czy to populistyczny zwrot przypominający okres międzywojenny? A może mamy do czynienia z antyestablishmentowym buntem demosu albo po prostu „wymianą elit”? Katolicy w Polsce zastanawiają się ponadto nad konsekwencjami politycznej zmiany w kraju. Czy katolicka nauka społeczna – spychana dotąd, w odczuciu wielu, na margines życia publicznego – może rzeczywiście stać się punktem odniesienia dla korekty ustrojowej i gospodarczej, która lepiej odpowiadałaby stylowi życia i tożsamości współczesnych Polaków?
Zagadnienia te na gruncie polskim wielokrotnie podnosił dominikanin Maciej Zięba. W esejach, takich jak „Najdziwniejsi ludzie świata” (2015), i książkach „Nieznane, niepewne, niebezpieczne? Szkic o Europie” (2011), „Ale nam się wydarzyło” (2013) czy „Kłopot za kłopotem. Katolik w dryfującej Europie” (2015) analizował on kwestie relacji Kościoła i demokracji liberalnej, erozji wspólnoty i solidarności oraz europejskiej tożsamości. Jednak to jego najnowsza monografia – „Papieska ekonomia”, będąca poszerzoną wersją wydanej w 1997 r. pozycji „Papieże i kapitalizm”, wydaje się najpełniej uzasadnionym i najbardziej aktualnym stanowiskiem w sporze o przyczyny i wyzwania obecnego kryzysu.
To jest fragment artykułu. Pełny tekst – w kwartalniku „Więź” wiosna 2017 (dostępnym także jako e-book).
Przeczytaj także
