Klubokawiarnie współprowadzone przez osoby z niepełnosprawnością to miejsca, w których dostrzec można ogromną solidarność organizacji pozarządowych, wzajemnie się wspierających, dzielących wiedzą i, jeśli to możliwe, szkolących wzajemnie. 21 kwietnia Maciej Udziela napisał na fanpage’u: „Dziś odwiedziła nas między innymi fajna ekipa z Fundacji «Oczami Brata» z Częstochowy, która zakłada spółdzielnię socjalną osób prawnych w celu założenia podobnej klubokawiarni w swoim mieście”. Podobnych spotkań w ciągu niecałego roku działalności odbyło się już wiele. Zarówno Życie jest fajne, Pożyteczna, jak i Dobra Kawiarnia pokazują, że między grupami działającymi w tej samej branży może istnieć także kooperatywa.
– Takie inicjatywy powinny powstawać, bo osób z niepełnosprawnością jest całe mnóstwo. Siedzą w domach i tracą czas, bo nie ma dla nich ofert pracy, a gdy już jakąś zdobędą, szybko ją tracą, ciężko to znoszą i nie próbują ponownie. Inni dali sobie wmówić, że do niczego się nie nadają i niczego się nie nauczą. A to bzdura! Zamykanie się w sobie i swoim pokoju to nie jest życie – przekonuje Blanka Barkan-Popowska.
O tym, czym ono jest i jak się zmienia w związku z aktywnością w miejscach otwartych na inność, której się nie wybrało, mówią autyści i osoby z niepełnosprawnością intelektualną.
To jest fragment artykułu. Pełny tekst – w kwartalniku „Więź” jesień 2016 (dostępnym także jako e-book).
