Kasia
Dodałabym tu raz jeszcze, że intelektualista nie może spocząć na laurach – musi nieustannie rozwijać się i podejmować na nowo wysiłek analizowania – przez pryzmat zdobytej i wciąż pogłębianej wiedzy – tego, co dzieje się wokoło. Bycie intelektualistą wymaga ogromnej uczciwości i rzetelności intelektualnej. Dlatego widzę poważne niebezpieczeństwo w porównaniu intelektualisty z liderem opinii czy z opinion makerem. Kiedy śledzę na bieżąco to, co dzieje się w polskich mediach i widzę tych – pożal się Boże – opinion makers, jestem zażenowana. Ich opinie są często niczym nie poparte, zawieszone w próżni i brak im intelektualnej rzetelności.
Lubelski
Mam dużo bardziej krytyczne spojrzenie na intelektualistę. Widzę tutaj raczej pewne oderwanie od rzeczywistości.
Duda
Weźmy w takim razie konkretny przykład. Rok 1966, słynna dziesiąta rocznica polskiego Października na Uniwersytecie Warszawskim i odczyt Leszka Kołakowskiego, na który zeszli się studenci z różnych wydziałów. Oczywiście nie był to odczyt filozoficzny, dotyczył tego, co po dziesięciu latach stało się ze zdobyczami Października. Kim, głosząc ten wykład, był Kołakowski – bardziej filozofem czy intelektualistą?
Kasia
Był intelektualistą!
Duda
Kolejny przykład. Rok 2003, atak USA na Irak. Jűrgen Habermas i Jacques Derrida – dwaj najbardziej znani europejscy pisarze, filozofowie i intelektualiści – wspierani przez kilkoro powszechnie znanych myślicieli, ogłosili na łamach „Frankfurter Allgemeine Zeitung” wspólny manifest. Oni chyba byli kimś więcej niż zwykłymi opinion makers?
Lubelski
Oni byli analitykami symbolicznymi – wyniuchali coś z rzeczywistości i dodatkowo mieli nieporównywalnie większe niż przeciętny człowiek zasoby analityczne i intelektualne.
To jest fragment artykułu. Pełny tekst – w kwartalniku „Więź” lato 2016 (dostępnym także jako e-book).
