Adhortacja apostolska Amoris laetitia pragnie jednoznacznie podkreślić nie tyle „ideał” rodziny, ile jej bogatą i złożoną rzeczywistość. Z kart tego dokumentu wyczytać można podejście otwarte, dogłębnie pozytywne, które nie żywi się abstrakcyjnymi pojęciami czy doskonałą projekcją, ale duszpasterską dbałością o rzeczywistość. Dokument ten to lektura przepełniona refleksjami duchowymi i praktyczną wiedzą, owoc rzeczywistego doświadczenia ludzi, którzy naprawdę wiedzą, czym jest rodzina i życie razem przez wiele lat. Adhortacja rzeczywiście mówi o miłości językiem doświadczenia i przeżywanej codzienności. […]
Papież Franciszek stwierdza też: „Świadomi wagi konkretnych uwarunkowań możemy dodać, że ludzkie sumienie powinno być lepiej włączone do praktyki Kościoła w niektórych sytuacjach, które obiektywnie odbiegają od naszego rozumienia małżeństwa (AL 303, kursywa dodana)”. Jest to kulminacyjny punkt adhortacji apostolskiej, ponieważ przypisuje sumieniu – będącemu „najskrytszym ośrodkiem i sanktuarium człowieka, gdzie pozostaje on sam na sam z Bogiem, którego głos rozbrzmiewa w jego wnętrzu» (KDK 16; AL 222) – zasadnicze i niezastąpione miejsce w moralnej ocenie postępowania. […]
Innymi słowy, nie mówi się tu wcale o przyjęciu własnej słabości jako kryterium dla określenia, co jest dobre, a co złe (byłaby to „stopniowość prawa”). Stwierdza się jednak „prawo stopniowości”, czyli progresywność w poznawaniu, pragnieniu i czynieniu dobra: „Dążenie do pełni chrześcijańskiego życia nie oznacza tego, co teoretycznie jest doskonalsze, lecz to, co jest realnie możliwe”.
Tej stopniowości nie należy mylić z relatywizmem. Człowiekowi grzesznemu, który bez jakiejś szczególnej łaski nie umoralni się od razu za jednym zamachem, należy pozostawić możliwość „roztropnego” wprawiania się w czynach wolnych.
To jest fragment artykułu. Pełny tekst – w kwartalniku „Więź” lato 2016 (dostępnym także jako e-book).
