Oto ukazały się – w niedługich odstępach czasu – trzy książki poświęcone tzw. kwestii kobiecej w Kościele. Wpierw znakomita, erudycyjna praca Anety Gawkowskiej „Skandal i ekstaza. Nowy Feminizm na tle koncepcji pojednania według Jana Pawła II”, potem publikacja Anny Szwed „Ta druga. Obraz kobiety w nauczaniu Kościoła rzymskokatolickiego i w świadomości księży” oraz najszerzej komentowana w mediach książka Zuzanny Radzik „Kościół kobiet”. Każda z autorek stawia sobie inny cel. […]
Ostatecznie stała się rzecz niesłychana. W polskim powietrzu – tak wrażliwym na przesunięcia religijnych frontów i na wahania duchowego ciśnienia – rozbrzmiał głos dojrzałych badaczek i komentatorek, tworzący chór doskonałej komplementarności. Jest to komplementarność osób, doświadczeń, kompetencji, charyzmatów. Nie chcę przy tym ponad miarę fetować płci autorek. Zwłaszcza, że ryzykowałabym wówczas zarzut, że ostatecznie przyjmuję stanowisko esencjalistyczne. Uważam to jednak za ważne, że głos zabrały kobiety, mimo iż tej polifonii nie uważam za głos kobiecy. Fakt, że mówią kobiety, konstytuuje jednak nową jakość: uczestnictwo. A ono, jak podkreślała Hanna Arendt, z definicji jest niezastępcze.
To jest fragment artykułu. Pełny tekst – w kwartalniku „Więź” jesień 2015 (dostępnym także jako e-book).
