W połowie XX wieku zainicjowany został jeden z najważniejszych procesów w sferze stosunków międzyreligijnych w naszej cywilizacji. Jego wyrazem – a także istotnym źródłem dalszego rozwoju – jest uchwalony w 1965 r. dokument II Soboru Watykańskiego znany jako deklaracja o stosunku Kościoła do religii niechrześcijańskich Nostra aetate. Pomimo jej niewielkich rozmiarów i nie najwyższej rangi w hierarchii kościelnych dokumentów, określana jest często jako „wielki, kopernikański przełom w relacjach chrześcijańsko-żydowskich”. Wyraża ona w swoim czwartym punkcie nowe nastawienie Kościoła katolickiego wobec Żydów i judaizmu oraz wspiera i inspiruje rozwój tej nowej postawy wśród katolików i nie tylko katolików. Można rzec, że żyjemy obecnie w epoce po Nostra aetate. Wiele wskazuje na to, że będzie można to samo powiedzieć również za sto i dwieście lat.
To jest fragment artykułu. Pełny tekst – w kwartalniku „Więź” jesień 2015 (dostępnym także jako e-book).
