Narrację opisanych tu autorów cechuje empatia dla racji rosyjskich i zupełne pomijane racji ukraińskich, a nawet polskich. Część z nich bardzo martwi się „pejoratywizacją” określeń Rosji i jej prezydenta. Nie przeszkadza im to jednak używać skrajnie pejoratywnych określeń w stosunku do Ukrainy. W rozpaczliwej próbie Ukraińców ułożenia życia zgodnie z europejskim standardami nasi publicyści dostrzegali tylko „nacjonalistów”, „banderowców” i „faszystów”. W szokującym traktowaniu jeńców wojennych, inny z profesorów, Bogusław Paź, widział „Banderowskie ścierwa [które] dostają łomot aż miło”. Jego czołowym obrońcą stał się zaś… ks. Tadeusz Isakowicz-Zaleski.
W tej wizji racje Rosjan trzeba koniecznie wziąć pod uwagę, o racjach Ukraińców nie ma co wspominać. Towarzyszy temu poza nonkonformistów, którzy nie chcą „śpiewać w chórze” proukraińskim. Nic dziwnego, śpiewają oni bowiem w innym – putinowskim.
To jest fragment artykułu. Pełny tekst – w kwartalniku „Więź” wiosna 2015 (dostępnym także jako e-book).
