Kochany Dziadku!
Jesteśmy tu dzisiaj wszyscy razem, tak jak lubisz. Słowa nie wyrażą smutku, jaki odczuwamy z powodu tak wielkiej straty. Straty dla nas szczególnie bolesnej. Straciliśmy kochającego Dziadka, który scalał naszą rodzinę.
Wiara, nadzieja i miłość, którym byłeś przez całe życie wierny, są dzięki Tobie obecne również w naszym życiu. Mimo wielu przeciwności, jakie spotkałeś na swojej drodze, nigdy ich nie porzuciłeś. Nauczyłeś nas odpowiedzialności. Pokazywałeś, że warto dążyć do realizacji swoich celów. Gdy pojawiały się nieporozumienia lub problemy, jako pierwszy chciałeś usiąść i o nich porozmawiać.
Chcemy Ci dzisiaj podziękować, że nauczyłeś nas patrzeć na drugiego człowieka i słuchać go – niezależnie od tego, czy się z nim zgadzamy – ponieważ słuchanie prowadzi do kompromisu. Dziękujemy Ci za wiarę, która jest fundamentem naszego życia i za naukę o Kościele, który tworzą ludzie, ale za którymi nie trzeba ślepo podążać.
Fragment pożegnania przez wnuki Tadeusza Mazowieckiego podczas Mszy pogrzebowe. Pełny tekst – w kwartalniku WIĘŹ zima 2013 (dostępny także jako e-book).
