Z homilii inaugurującej pontyfikat papieża Benedykta XVI pozostał w mojej pamięci obraz sieci, którymi Kościół wyławia ludzi „z wód śmierci”. Dominującym obrazem w homilii papieża Franciszka na rozpoczęcie jego posługi Piotrowej była postać św. Józefa, który otwiera ramiona w geście wyrażającym troskę. Obie programowe homilie bardzo łatwo można sobie przeciwstawić, w wybiórczy sposób dostrzegając jedynie to, co pasuje nam do uprzednio założonej układanki: na przykład, że Benedykt był konserwatystą zamkniętym na świat, a Franciszek liberałem, który wreszcie otworzył Kościół na oścież. To byłoby jednak zbyt proste.
Słowa klucze do zrozumienia programu Franciszka w inauguracyjnej homilii to: opieka, troska, straż. Tak papież opisał misję św. Józefa wobec Jezusa, po czym podobnie mówił o zadaniach Kościoła: „Strzeżemy Chrystusa w naszym życiu, aby strzec innych, strzec dzieła stworzenia!”. Franciszek szuka sprzymierzeńców w realizacji tego zadania, gdyż „powołanie strzeżenia […] ma wymiar przekraczający, ogólnoludzki, dotyczący wszystkich” i nie jest specyficznym zadaniem ludzi Kościoła. Oczywiście, chodzi najpierw „o opiekę nad całą rzeczywistością stworzoną, pięknem stworzenia, […] to poszanowanie każdego Bożego stworzenia oraz środowiska, w którym żyjemy”. […]
Mówiąc o zadaniu, jakie stoi przed Kościołem i przed nim samym, papież używa takich słów, jak miłość, dobroć, czułość, wrażliwość. Świat w wizji papieża Franciszka nie jest zły z natury, to nie jest świat będący domeną szatana. To, jaki jest świat – zależy od ludzkiego zaangażowania bądź też od jego braku. Za złem stoi człowiek i jego serce, z którego wypływa wszystko, co nieczyste. […] W porównaniu do Franciszka, wizja papieża Benedykta może wydawać się pesymistyczna. Stwierdził on przecież: „My wszyscy, cała ludzkość jest tą zagubioną owcą, która nie odnajduje już drogi na pustyni”.
To jest fragment artykułu. Pełny tekst – w kwartalniku WIĘŹ Lato 2013 (dostępny także jako e-book).
Przeczytaj także
