Jako naczelny redaktor „Więzi” Wojciech Wieczorek pokazał wielką klasę. Postępując odważnie, a zarazem roztropnie, przeprowadził bezpiecznie pismo przez trudny czas i pomógł wielu osobom. Jesteśmy mu za to winni szczególną wdzięczność. Nigdy nie dążył do władzy, nie zabiegał o honory i splendory. Był człowiekiem niezwykle skromnym, prawym, nie myślącym o sobie. Był po prostu bardzo dobrym człowiekiem. Nie znam nikogo, komu świadomie sprawiłby jakąś przykrość.
W moich oczach był uosobieniem dwóch postaw, charakteryzujących zdaniem wielu osób całą „Więź”: personalizmu i demokratyzmu. Personalizm Wojciecha Wieczorka najwyraźniej dochodzi do głosu w obu jego książkach. Procesy historyczne i przemiany społeczne ukazuje on poprzez analizę losów konkretnej lokalnej wspólnoty, swego rodzinnego miasteczka Łęczna na Lubelszczyźnie, poprzez wnikliwą i pełną empatii analizę losów konkretnych osób. A jego demokratyzm wyrażał się najlepiej w stosunku do ludzi: wszystkich traktował z jednakowym szacunkiem, bez względu na zajmowane stanowisko.
Był wierny swoim ideałom Polski wolnej i niepodległej, szanującej mniejszości, żyjącej w zgodzie z sąsiadami, otwartej na modernizację i rozwój cywilizacyjny, ale też – Polski sprawiedliwej. Przez sprawiedliwość społeczną rozumiał równe szanse dla wszystkich obywateli: szanse na godne życie, na pracę i uczciwe dorabianie się, dostęp do edukacji, kultury i uczestnictwo w narodowej wspólnocie.
To jest fragment artykułu. Pełny tekst – w miesięczniku WIĘŹ nr 10/2012 (dostępny także jako e-book).
