Drodzy Czytelnicy,
Dziwnie łatwo dziś w Kościele o grożenie ekskomuniką czy wykluczanie poza nawias katolickości – taki wniosek można wyciągnąć z wypowiedzi niektórych publicystów katolickich czy nawet hierarchów.
Takie głosy tworzą smutny obraz wspólnoty wykluczającej, pogniewanej na zły świat, wąsko definiującej swoją tożsamość, traktującej sprawy drugo– albo i trzeciorzędne jak nieomylną doktrynę. Wspólnoty, która zapomniała o hierarchii prawd w Kościele, o wizji pojednanej różnorodności, a w zamian nawołuje do zwierania szeregów i prowadzenia „wojny kultur”.
Ale czy to jest prawda o Kościele? I dokąd prowadzi ta droga? Czy tak rozumiany i ukształtowany Kościół będzie skutecznym „sakramentem jedności całego rodzaju ludzkiego” – skoro nie potrafi nawet być znakiem jedności tych, którzy go współtworzą? Czy tego uczył II Sobór Watykański, nazywany przez ostatnich papieży „niezawodną busolą”?
W 50. rocznicę otwarcia tego soboru podejmujemy refleksję nad tożsamością Kościoła. Bp Andrzej Czaja podkreśla, że ma on być „na miarę Jezusa” – postawa Kościoła wobec świata winna być naśladowaniem ewangelicznej otwartości Jezusa. Ks. Grzegorz Strzelczyk dostrzega najtrudniejszy kierunek tej otwartości: „wyciągać rękę ku tym, którzy ranią od środka, niszczą wiarygodność wspólnoty, psują wizerunek”. Józef Majewski pokazuje, jak przestronny teologicznie jest Kościół. O. Maciej Zięba przekonuje zaś, że w trosce o przyszłość musimy wyjść poza wizję zderzenia „obozu postępu” z „obozem tradycji”. Jest co czytać, jest co realizować!
Zbigniew Nosowski
PS.
Bez WIĘZI nie da się żyć – ale i WIĘŹ nie może żyć bez pomocy swoich Czytelników i Przyjaciół. Dlatego prosimy Państwa o życzliwe wsparcie naszych działań (zob. apel na s. 4).
