Czas KOR-u Andrzeja Friszkego to kolejny tom kontekstowej biografii Jacka Kuronia. Narracja zaczyna się od okresu przejściowego między procesami po Marcu ’68 a powstaniem w 1976 r. w Polsce zorganizowanej opozycji politycznej.
Książka opiera się w dużej mierze na materiałach Służby Bezpieczeństwa powstałych w wyniku inwigilacji Komitetu. KOR przyjął jawną formę działania. Dzięki zainstalowanym w mieszkaniach głównych działaczy podsłuchom autorowi udaje się w znacznym stopniu odtworzyć życie wewnętrzne organizacji. Przed analizą dokumentów policji politycznej PRL znaliśmy oświadczenia KOR, w których jego członkowie jako grupa wyrażali swój pogląd w konkretnych sprawach. Materiały z inwigilacji pozwoliły na odtworzenie opinii poszczególnych osób, przebiegu rozmów i sporów.
Autor korzysta też z publikacji drugoobiegowych, które z jednej strony przynoszą wiedzę o poglądach prezentowanych publicznie przez Jacka Kuronia i innych działaczy opozycyjnych, z drugiej – poprzez odnotowywanie represji wobec opozycjonistów, stanowią cenne uzupełnienie dokumentów SB. „Komunikaty” KOR pokazują, z jaką częstotliwością represjonowano członków i współpracowników Komitetu, choćby poprzez częste zatrzymania na czterdzieści osiem godzin (co nie wymagało sankcji prokuratorskiej). Opozycjonistów inwigilowano, przeszukiwano, grożono, niektórych pobito. Wielu z nich nie mogło normalnie pracować.
W książce przywoływane są również archiwa domowe Jacka Kuronia, przekazane do Ośrodka Karta. Słynne „dzienniki pokładowe” stanowią zapis pracy centrum informacyjnego opozycji, które powstało w mieszkaniu Kuronia przy jego telefonie, znanym wielu współpracownikom KOR na pamięć. Wykorzystano też materiały o bardziej prywatnym charakterze. Autor opisuje dość osobiste przeżycia Jacka Kuronia z kolejnego pobytu w więzieniu, opierając się na przechowywanych listach do jego żony.
Cały tekst w miesięczniku WIĘŹ nr 11-12/2011 (dostępny także w wersji elektronicznej jako e-book)
