Drodzy Czytelnicy,
Pytaliśmy już swego czasu o duchowy, psychologiczny i społeczny wymiar kobiety i mężczyzny, a także – po co współczesnemu człowiekowi małżeństwo. Pora, by zająć się dzieckiem – czyli, jak mawiał Janusz Korczak, człowiekiem „z mniejszym obszarem doświadczeń, ale z większym potencjałem ciekawości”. Czy dotyczy to także sfery duchowej? Czy dzieci są wrażliwsze na tajemnicę, na doświadczenie sacrum? Czy mają specyficzne wyczucie Boga?
Czy duchowa wrażliwość dzieci jest stanem wrodzonym, czy też wytworem kultury? Kim są dla dziecka w jego rozwoju duchowym rodzice? Jaką rolę mają do spełnienia wspólnoty i instytucje religijne? Jak wychowywać, by nie niszczyć dziecięcej wrażliwości, ale też przygotować do życia w świecie, który bywa brutalny? Jak mądrze i bez sentymentalizmu interpretować wezwanie Jezusa: „Jeśli nie staniecie się jako dzieci”?
Te pytania nurtowały nas, kiedy decydowaliśmy się poświęcić główną część tego numeru „Więzi” problemom duchowości dziecka. Warto je podjąć, bo – uwaga, banał! – od tego, jaki będzie duchowy rozwój dzieci, zależy aksjologiczny krajobraz przyszłości.
W tym numerze mamy także zaszczyt zaprezentować Państwu propozycję Karty Praw Dziecka Śmiertelnie Chorego w Domu, przygotowaną przez Rzecznika Praw Obywatelskich, Janusza Kochanowskiego. Śmierć dziecka jest sprzeczna z naturą, dla wierzących jest też jedną z najtrudniejszych prób wiary. Czujemy się wobec niej bezradni, możemy jednak zadbać o to, aby śmiertelnie chore dziecko odchodziło godnie, otoczone miłością i troską. Możemy mądrze towarzyszyć pogrążonym w bólu rodzicom i rodzeństwu.
To ostatni numer „Więzi” w tym roku, życzymy więc Państwu Błogosławionych Świąt, podczas których wciąż na nowo przeżywamy zdumienie, że oto Bóg stał się dzieckiem.
Zapraszamy do podtrzymywania więzi z „Więzią” w nowym roku. Zachęcamy do prenumeraty naszego pisma i polecania jej znajomym.
Redakcja
