Jeszcze jedno pytanie, na które odpowiedź padła już dwa tysiące lat temu, ale jest mimo to zadawane stale: nawet w pewnych okresach zyskuje na aktualności. Na przykład dzisiaj wzbogacone jest o równoległe pytanie: Czy wolno oddalić męża?
Bóg wymaga monogamii i tego wszystkiego, co monogamię umożliwia. Człowiek buntuje się, że to niewola, przymus, ciężar. Wiecznie się słyszy, że ktoś dopiero przy drugiej czy trzeciej próbie znalazł “mężczyznę swego życia”. Potem kolejny rozwód, kolejna próba załatania życia, raz jeszcze według tej samej recepty, kolejne nieszczęście. I wciąż bunt: dlaczego ma nie być wolno, kiedy nam się przecież szczęście należy.?
A po prostu dlatego, że Ten, który nas stworzył, lepiej od nas wie, jaką drogą możemy dojść do szczęścia, a jaką nie. Wie, do czego nas stworzył i do czego przystosował. I wie, co na siebie sprowadzamy, ilekroć o tym nie chcemy pamiętać. I w tej, i w innych dziedzinach życia człowiek jest bardzo często jak ten tragarz z opowieści Arseniusza, który nie mogąc udźwignąć niesionego ciężaru, zamiast coś z niego ująć – jeszcze więcej dodaje. I znowu. I znowu. I wreszcie na końcu: Teraz widzę, że trzeba było od początku inaczej.
