Trwa burza na morzu, uczniowie boją się, że zatoną, więc budzą Chrystusa, żeby ich ratował. A kiedy uciszył burzę, pytają ze zdumieniem, kim On jest. Najdziwniejsze: jeżeli nie wiedzieli, że jest Kimś, kto ma władzę nad wichrem i morzem, to po co Go wzywali na ratunek?
Tak bywa, że w chwili grozy jesteśmy mądrzejsi niż w chwili spokoju. Wtedy wiemy, do kogo wołać; a kiedy nic nam nie dolega, zaczynamy spekulacje. A co to znaczy “Syn Boży”, bo przecież nie można rozumieć tego dosłownie? Alboco to dzisiaj znaczy, bo może nie to samo, co dawniej? Co bardziej twórcze umysły gotowe nawet przewidywać, co to będzie znaczyło w przyszłości.
Jest taka dziewiętnastowieczna rycina, widziałam ją w pewnym klasztorze: w pokoju zawalonym książkami siedzi starszy jegomość w szlafroku i patrzy z kompletną dezorientacją na stojącego przy drzwiach Chrystusa. Ten Gość jest najwyraźniej kimś spoza jego świata myślowego, nie pasuje mu do założeń, sprawia kłopot. Jest, żeby tak powiedzieć, nienaukowo realny, i powinien by raczej szybko wyjść, żeby pozwolić gospodarzowi w nienaruszonym od lat spokoju oddawać się naukowemu, błyskotliwemu teoretyzowaniu.
Czyż można się dziwić, że Bóg od czasu do czasu podnosi burzę?
