Dzienniki 1954–1957

Fragment książki

[…] W tej chwili trzeba pamiętać nie tylko o zabezpieczaniu się przed interwencją sowiecką, lecz i o zaufaniu mas, bez którego nie uda się tej interwencji uniknąć, bo będą rozruchy, jeśli nie rewolucja. Na co czołgi naszych przyjaciół tylko czekają. Zbyt mało zaś pamięta się, że każde odstępstwo od demokracji (dodałbym jeszcze, czego nie powiedziałem: każdy kompromis z aparatczykami) – to kryzys zaufania.

3 XII 1956

Gdyby w KW było nie samo gówno, powinien ktoś go [Gomułkę] spytać, czy należy to rozumieć jako pogróżkę wezwania czołgów radzieckich, mimo suwerenności, jeśli działalność opozycji skłoni I sekretarza do arbitralnego
nazwania wszelkiej opozycji, również wewnątrzpartyjnej, kontrrewolucją?
Jeśli informacje Andrzeja [Dobosza] odpowiadają prawdzie – jest to już koniec krótkiej wiosny w naszym kraju. Październik byłby w takim wypadku nie jej początkiem, lecz kulminantą zaczynającą jednak koniec.

20 XII 1956

[…] Och, ten Gomułka: co za niebezpieczna sytuacja, w której nazwisko wystarcza za program […].

19 I 1957

Opis książki

„Papiery nie płoną” – dzienniki też nie. We fragmentach zachował się i ten – legendarny – dziennik organizatora polskiej opozycji. Tom zawiera wybrane zapisy rysujące szczegółową panoramę Października 1956 roku. To niezastąpione źródło informacji dla interpretatorów współczesnej historii Polski, kopalnia anegdot o warszawskiej inteligencji, arcyciekawy dokument epoki. Byli ludzie, którym rok 1989 marzył się już jesienią 1956; nie popierali na ślepo Gomułki i dążyli do stworzenia niezależnej listy wyborczej cieszącej się poparciem „Po prostu”… Fascynująca, żywa historia w przechowanym przez lata niemal archeologicznym manuskrypcie.

Edycja wspólnie z Instytutem Dokumentacji i Studiów nad Literaturą Polską.