Jan Lechoń
(właśc. Leszek Serafinowicz), ur. 1899, zm. 1956, poeta, eseista, krytyk teatralny; współtwórca i wybitny przedstawiciel grupy poetyckiej Skamander. Od 1931 w służbie dyplomatycznej w Paryżu; po klęsce Francji dotarł przez Brazylię w 1941 do Stanów Zjednoczonych. W Nowym Jorku w latach 1943-1947 redagował „Tygodnik Polski”, od 1946 ogłaszał utwory w londyńskich „Wiadomościach”. Wydał m.in. tomy poezji: „Karmazynowy poemat” (1920), „Srebrne i czarne” (1924), „Lutnia po Bekwarku” (1942). Pośmiertnie ukazały się m.in.: „Dziennik” (t. 1-3 1967-73), fragmenty nieukończonej powieści „Bal u senatora” (1981) i szkice „Cudowny świat teatru” (1981). Zmarł śmiercią samobójczą 8 czerwca 1956 w Nowym Jorku.
