Siostra Agnieszka Fortuna: Dotąd bunt w Kościele był uczuciem marginalnym, stał się powszechnym

Nie akceptuję stawiania ludzi pod ścianą, odbierania prawa głosu, wpychania w pozycję ofiary – mówi „Dużemu Formatowi” siostra Agnieszka Fortuna.

Rozmowa Katarzyny Włodkowskiej z s. Agnieszką Fortuną ze Zgromadzenia Najświętszego Serca Jezusa (Sacre Coeur) – jedną z dziesięciu zakonnic, które podpisały się pod tzw. listem zwykłych księży – ukazała się 15 lutego w „Dużym Formacie”.

Siostra, która pracuje jako terapeutka i psycholożka, zastrzega, że sama angażuje się w sprawy społeczne poprzez podpisywanie petycji i listów, a nie udział w strajkach, to ostatnie bowiem jest w Polsce „silnie polaryzowane”. „Jeśli wezmę udział w demonstracji strajku kobiet, dla wielu oznaczać to będzie, że popieram wszystkie postulaty, angażuję się politycznie. A ja jestem zakonnicą, muszę myśleć o moim zgromadzeniu. Konsekwencje mogłyby być nieadekwatne do rzeczywistości” – tłumaczy.

Podkreśla, że nie popiera aborcji. „Ale jestem przeciwko radykalizacji, wprowadzaniu ostrych zmian bez konsultacji, bez możliwości wypowiedzenia się przez środowiska kobiece. Nie akceptuję stawiania ludzi pod ścianą, odbierania prawa głosu, wpychania w pozycję ofiary. Przy czym tutaj doszło jeszcze do manipulacji – kobiety są przedstawiane jak sprawczynie” – stwierdza.

„Mam przede wszystkim wątpliwości, o co w tym wszystkim chodzi i czy rzeczywiście o ochronę życia. Bo jak można mówić, że chce się je chronić, jednocześnie nie licząc się z życiem innych? Ja bym pytała, jak zadbać o kobietę w każdej sytuacji, wspierać matki dzieci niepełnosprawnych, pomagać parom z dziećmi chorymi psychicznie, albo tym, którzy musieli zawieźć je do hospicjum” – dodaje.

Zdaniem s. Fortuny większość etapów ochrony życia jest w Polsce zaniedbana. „Nie ma funkcji towarzyszenia, dania możliwości i zasobów, by kobieta mogła podjąć dobrą decyzję. Wolimy tworzyć zakazy, bo na pewno postąpi źle, przecież jest nieodpowiedzialna, niezbyt mądra, nie potrafi decydować o życiu swoim i dziecka. Najlepiej będzie, jak ją ubezwłasnowolnimy”, tymczasem „Polska nie jest państwem wyznaniowym, a chrześcijanie nie potrzebują prawa zewnętrznego” – zaznacza. 

W ocenie zakonnicy „ludzie wyszli na ulice, bo poczuli, że zostali pozbawieni wolności wyboru w jednym z najtrudniejszych momentów”. „Czy to znaczy, że są za aborcją? Przecież znikomy procent znajdzie się w takim położeniu. Poza tym sytuacje kobiet, które myślą o aborcji, są zwykle dużo bardziej skomplikowane, niż nam się to przedstawia. Jeżeli rozmawiamy o nich w kategorii sprawczyń, tracimy szansę na to, że przyjdą i nam o sobie opowiedzą” – zauważa.

Jej zdaniem proces odchodzenia ludzi od Kościoła będzie się pogłębiał, „dotąd bunt w Kościele był uczuciem marginalnym, stał się powszechnym”. „Czy Kościół hierarchiczny sobie z tym kryzysem poradzi – trudno powiedzieć. Władze kościelne to organizmy żywe, ze swoimi życiorysami, możliwościami, ograniczeniami, które zdobywali przez 60 czy 70 lat. W dodatku przez większość tego czasu wydawali polecenia. Ja mam 50 lat i też trudno mi cokolwiek w sobie zmienić. Dlatego nie zakładałam złej woli, patrzę na to, jak na pewną nieumiejętność zrozumienia tego, co się dzieje, i poradzenia sobie z tym” – mówi.

Siostra Fortuna zwraca ponadto uwagę, że „ludzie mający swoje przemyślenia, rozważania, odczuwają duży opór, gdy próbuje się ich zepchnąć [w Kościele] do pozycji wyłącznie słuchacza”. Dlatego – jej zdaniem – potrzebujemy „posłuszeństwa na innym, wyższym poziomie” – „podejście do rozmowy z założeniem, że być może to, co ktoś mi powie, mnie zmieni. Nie chcę być traktowana jak dziecko. Potrzebuję doświadczać, że wspólnie patrzymy w tym samym kierunku”. Dla niej samej „bycie współodpowiedzialnym oznacza także reagowanie”.

Przeczytaj też: Kto nie potrafi pościć, zwykle nie umie też się naprawdę weselić

DJ