„Zajmując się teologią, historią sztuki czy dziennikarstwem, wcześniej czy później dochodziłem do miejsca, z którego wyraźnie można było dostrzec ludzką postać, czyli do antropologii – opowiada Kęska. – Każda z tych dziedzin pozwalała spojrzeć na tę postać z innego punku widzenia. Doświadczenie „caritas” rozbiło jednak wszelkie „antropologie” pozostawiając silne doświadczenie spotkania z człowiekiem, takim jakim jest – czyli niepowtarzalnym, pięknym i tajemniczym. Fotografując staram się patrzeć w twarz. Portret jest dla mnie przede wszystkim kontemplacją obecności.”
Portrety Pawła Kęski – w kwartalniku „Więź” lato 2017.
