Obszarów, w których Unia Europejska ma widoki na przyszłość, jest sporo. Polski dylemat europejski polega na tym, że nie istnieje ani polityczny konsens, ani przyzwolenie społeczne, by uczestniczyć w którymkolwiek z tych projektów integracyjnych. A to one wyznaczać będą zapewne parametry Unii Europejskiej przyszłości.
Eurosceptycyzm rządu i kunktatorstwo dużej części opozycji mogą się zemścić. Nie tylko dlatego, że Polska znajdzie się na dłużej w kręgu tzw. drugiej prędkości integracji, mając ograniczony wpływ na wielką politykę. Gorzej, że negatywne konsekwencje tego stanu rzeczy – mniejsze korzyści z UE, poczucie członkostwa drugiej kategorii i problemy wewnętrzne (np. kryzys sektora energetycznego czy przemysłu zbrojeniowego za kilka lat) – łatwiej zrzucić będzie na karb polityki „złej” Unii niż naszych własnych fałszywych wyborów. A wtedy pytanie o widoki na przyszłość UE w Polsce może stać się paliwem politycznym o bardzo niebezpiecznym potencjale.
To jest fragment artykułu. Pełny tekst – w kwartalniku „Więź” lato 2017 (dostępnym także jako e-book).
