Jest dla mnie oczywiste, że także w dziedzinie polityki zagranicznej głównym strategiem polityki PiS jest Jarosław Kaczyński. I właśnie w polityce zagranicznej, jak w soczewce, widać wyraźnie zasadniczą sprzeczność występującą pomiędzy celami a rezultatami polityki Prawa i Sprawiedliwości.
Mogłoby się wydawać, że uznanie Rosji za państwo stanowiące główne zagrożenie dla stabilności i bezpieczeństwa naszego regionu, w tym Polski, powinno motywować do prowadzenia przez nasz kraj polityki zmierzającej do konsolidacji naszych sojuszy i solidarności w ramach Unii Europejskiej. Dzieje się jednak odwrotnie. Pogarszamy nasze stosunki z Niemcami i Francją, a także wspólnotowymi instytucjami europejskimi. Pożądany przez polski rząd najważniejszy sojusznik europejski, jakim ma być Wielka Brytania, nie ma zamiaru wchodzić w konflikt z Niemcami. Niestety, nie można też wykluczyć, że Brytyjczycy opuszczą Unię Europejską. Rumunia, Litwa, Łotwa i Estonia są wyczulone na zagrożenie ze strony Rosji, ale z pewnością nie zamierzają budować antyniemieckiej koalicji w ramach UE. Państwa Grupy Wyszehradzkiej mają podobne do polskiego rządu stanowisko w sprawach imigrantów, ale wykazują najwięcej zrozumienia dla polityki Putina i nie zamierzają pogarszać swych relacji z Niemcami. […]
W ten sposób ugrupowanie rządzące Polską osiągnie, a właściwie już osiąga, cele odwrotne od zakładanych. Władimir Putin już teraz może zacierać ręce. Bez specjalnych zabiegów osiąga na „polskim odcinku” niewątpliwy sukces. Polska już teraz płaci wysoką cenę za politykę zagraniczną opierającą się na błędnych założeniach i w stanowczo zbyt wielkim stopniu dyktowaną emocjami i kompleksami partii, która przez osiem lat pozostawania w opozycji odzwyczaiła się od ponoszenia odpowiedzialności za państwo.
To jest fragment artykułu. Pełny tekst – w kwartalniku „Więź” lato 2016 (dostępnym także jako e-book).
