Bośnia i Hercegowina to kraj wyjątkowy pod wieloma względami – jednym z nich jest fakt, że tekst obowiązującej ustawy z 2004 r. o swobodzie wyznania i prawnym położeniu Kościołów i wspólnot religijnych został zaproponowany wspólnie przez duchowych przywódców czterech wspólnot religijnych: muzułmańskiej, prawosławnej, katolickiej i żydowskiej. Politycy tylko nieznacznie ustawę skorygowali i przegłosowali. Politycy w Bośni i Hercegowinie szanują wolę zwierzchników religijnych w kwestiach swobody wyznania, ponieważ oni – dzięki dialogowi międzyreligijnemu – szanują się wzajemnie.
Poprzez osobiste kryzysy wiary i doświadczenia spotkań z drugim człowiekiem odkryłem, że mogę się dużo o sobie nauczyć, nie tylko patrząc cudzymi oczami, ale i poprzez cudzą prawdę. Poczułem, że można też zaoferować innym skarb autentycznego chrześcijańskiego doświadczenia duchowego, dzięki któremu także oni się wzbogacą. Tak jak w handlu ludzie wymieniają dobra, ja zacząłem z zaufanymi osobami, przyjaciółmi innych religii, wymieniać dobra duchowe. Nie było łatwo. Spotykaliśmy się z uprzedzeniami, z brakiem wiedzy o drugich, z półprawdami, z odziedziczonymi stereotypami… Ale nigdy nie zrezygnowaliśmy z rozmowy. Ani z modlitwy. Modliliśmy się wspólnie i każdy z osobna. Wszyscy dotykaliśmy boskiej Niezmierzoności, każdy na swój sposób.
Moje katolickie chrześcijaństwo jest dziś, jak świat długi i szeroki, rozpięte pomiędzy środowiskami, które katolickie nie są. Gdy mnie ktoś pyta, jak mogę popierać dialog, skoro katolicy w Bośni i Hercegowinie nie mają możliwości wyegzekwowania wszystkich praw, a jest ich tylko 15 % w społeczeństwie – odpowiadam, że na całym świecie jest więcej katolików, którzy nie mogą wyegzekwować swoich praw, niż tych, którzy mogą to uczynić oraz, że odsetek katolików na całym świecie to również tylko 15%.
Cały tekst w miesięczniku WIĘŹ nr 1/2011 (dostępny także w wersji elektronicznej jako e-book)
