(fragment)
Nie istnieją zasadnicze różnice ideowe w polskim Kościele. W większości istotnych kwestii jest on jednorodny: zachowawczo konserwatywny, tradycjonalistyczny, niechętny do dialogu, niezdolny do wewnętrznego zróżnicowania, odcięty od tego, co dzieje się w katolicyzmie w innych częściach świata.
Kontrowersje wewnątrz naszego katolicyzmu, które ujrzały światło dzienne, choć niekiedy przeżywane i wyrażane gwałtownie, dotyczą li tylko sposobu bycia, kultury osobistej, używanego języka. Jedni mają styl raczej plebejski, inni optują za bardziej cywilizowaną formą komunikacji. Na tym polegają dylematy związane z Radiem Maryja, bulwersującymi wypowiedziami biskupów czy innych duchownych, w których dominuje forma erystyczna: widać brak świadomości, że pewnych rzeczy nie wypada mówić, że nie jest kulturalnie atakować innych personalnie, insynuować („dyktatura relatywizmu”, „cywilizacja śmierci”), węszyć wrogów, podważać moralne prawo do zajmowania stanowiska. Nie są to jednak różnice ideowe.
Chcąc odsłonić jednorodność fideistycznej i tradycjonalistycznej polskiej religijności, trzeba porównania z innymi formami katolicyzmu: w Niemczech, Francji, Belgii, Holandii, Anglii, Ameryce Południowej, w Indiach. Różnice sięgają kwestii istotnych: nowego, odmiennego niż watykański, sposobu rozumienia Kościoła. Jest on żywy, pomimo systematycznie nakładanych kar kościelnych na reprezentujących nowe myślenie teologów, zakazów publikacji, itp. O tym wszystkim nie przeczytamy w tekście Zbigniewa Nosowskiego. […]
Tadeusz Bartoś
Tadeusz Bartoś – ur. 1967. Filozof, teolog, dr hab., profesor Akademii Humanistycznej im. A. Gieysztora, publicysta, dyrektor programowy Warszawskiego Studium Filozofii i Teologii. Opublikował m.in. Ścieżki wolności, Metafizyczny pejzaż, Jan Paweł II. Analiza krytyczna, W poszukiwaniu mistrzów życia. Mieszka w Warszawie.
