Dwie sprawy stworzyły wielkość Kafki: jego niepojęta osobowość i olśniewający styl – pisze w „Tygodniku Powszechnym” Eliza Kącka.
W noworocznym numerze „Tygodnika Powszechnego” ukazał się tekst Elizy Kąckiej, pisarki i literaturoznawczyni, o Franzu Kafce (setna rocznica jego śmierci przypadła w 2024 roku).
Kącka nazywa Kafkę „ostatnim z rodu tytanów” literatury. – Niespodzianka, prawda? Ktoś, kto nie pisał nigdy o królach, bogach, geniuszach, a jeśli o postaciach mitycznych, to w tonie ironicznym. Kto ma za bohaterów urzędników, urzędasów, skrybów, fagasów, woźniców, służące, niedojdów, dolne sfery najniższego piętra klasy średniej. Jacyś lekarze wiejscy, gminni nauczyciele, geometrzy, cyrkowcy, komiwojażerowie, pokątni adwokaci, starzy kawalerowie, odźwierni – czytamy.
– Nie znam drugiego takiego pisarza traktującego z analogicznym znawstwem o stanie ducha, który określiłabym jako „bycie struchlałym” – pisze Kącka.
Jej zdaniem autor „Zamku” stworzył nową mitologię, mitologię „rzeczywistości widzianej z perspektywy milionów ludzi zbytecznych, nieznacznych, którymi XX wiek zaludnił społeczeństwa. Z reguły nie zasługują nawet na nazwisko”.
Co więcej, „bohaterów tych historii ustawicznie prześladuje pech: robią nie to, co trzeba, mówią nie to, co trzeba – uświadamiając to sobie zresztą – wpadają po głupiemu w tarapaty. Nie pojmując sytuacji, dają się prowadzić gdzieś jak cielęta – a przy tym wygłaszają zamaszyście idiotyczne tyrady”.
– Dwie sprawy stworzyły wielkość Kafki: jego niepojęta osobowość i olśniewający styl. […] Kafka okazuje się wynalazcą formy, która miała zrobić karierę dziesięć lat po jego śmierci. U Amerykanów zwą to „behawioryzmem” […]. Przed Kafką nikt – z taką wyrazistością – tak nie pisał – zaznacza Eliza Kącka.
Przeczytaj też: „Mieć kogoś, kto miałby zrozumienie, znaczyłoby mieć Boga”. Franz Kafka walczy z życiem, samotnością i miłością
DJ
