Rozumiejąc lęki części rodziców przed „kolonizacją ideologiczną”, podkreślamy, że przedmiot edukacja zdrowotna jest od nich wolny – piszą sygnatariuszki i sygnatariusze listu.
Publikujemy list otwarty w obronie programu Edukacji zdrowotnej:
Wyrażamy niepokój związany z dyskredytowaniem potrzeby wprowadzenia do szkół przedmiotu edukacja zdrowotna i wykorzystywaniem tak kluczowego dla bezpieczeństwa młodych ludzi tematu do walki ideologiczno-politycznej. Koszty takiego działania ponosić będą młodzi ludzie i ich bliscy.
„Wierzę, że musimy prowadzić edukację seksualną w szkołach. Seks jest darem od Boga. To nie potwór, to dar od Boga, by kochać” – mówił Franciszek. „Potrzebna jest edukacja seksualna dla dzieci. Ideałem jest, aby zaczęli w domu, z rodzicami. Nie zawsze jest to możliwe w wielu sytuacjach rodzinnych lub dlatego, że nie wiedzą, jak to uczynić. Szkoła to nadrabia i musi to czynić, w przeciwnym razie pozostaje pustką, która zostaje wypełniona przez jakąkolwiek ideologię” – dodawał papież podczas konferencji prasowej po Światowych Dniach Młodzieży w Panamie.
Rozmiar kryzysu zdrowia, krzywdzenia młodych ludzi oraz powyższe słowa Franciszka, podobnie jak papieskie „tak” dla edukacji seksualnej zapisane w „Amoris laetitia”, skłaniają nas do zabrania głosu w kwestii programu edukacji zdrowotnej, który znajduje się obecnie pod silną krytyką części opinii publicznej. Zastrzegając, że rozumiemy lęki części rodziców przed „kolonizacją ideologiczną”, podkreślamy, że projekt ten jest od nich wolny, a zawiera – co istotne – wiele kluczowych elementów związanych z bezpieczeństwem dzieci i młodzieży.
Właściwa edukacja jest najskuteczniejszym czynnikiem chroniącym dzieci i młodzież przed wszelkimi formami krzywdzenia – psychicznego, fizycznego, seksualnego, ekonomicznego, zaniedbania
i cyberprzemocy. Od lat trwa w Polsce spór dotyczący kształtu tego rodzaju treści i metod nauczania. Różne środowiska i organizacje, zarówno zorientowane humanistycznie, chrześcijańsko, ale też odwołujące się do innych systemów wartości postulowały potrzebę uwzględnienia holistycznej wizji człowieka i jego potrzeb, zamiast redukowania go do sfery biologicznej, seksualnej czy też wyłącznie społecznej lub aksjologicznej.
Przedstawiona propozycja podstawy programowej spełnia te kryteria. Wydaje się, że jest to właśnie podejście od lat oczekiwane przez tych, którzy widzą potrzebę systemowego zadbania o dobrostan młodego człowieka. Duży nacisk kładziony jest w niej na: wartości i postawy, kondycję psychiczną, społeczne relacje, dojrzewanie, zdrowie seksualne, środowiskowe, bezpieczeństwo w świecie mediów cyfrowych, sprawność fizyczną, właściwe odżywianie, profilaktykę uzależnień i praktyczne korzystanie z systemu ochrony zdrowia oraz, w miarę potrzeb, właściwej interwencji w celu uzyskania pomocy.
Z punktu widzenia toczonej właśnie dyskusji i rozpowszechniania wielu wprowadzających opinię publiczną w błąd wypowiedzi, chcemy docenić obecność w programie adekwatnych do wieku treści dotyczących przeciwdziałania seksualizacji, ekspozycji dzieci na pornografię, a także podstawowy zakres przeciwdziałania krzywdzeniu seksualnemu zawierający elementy edukacji prawnej, społecznej, świadomości granic i stosunku do własnego ciała, rozpoznawania niewłaściwych zachowań seksualnych ze strony dorosłych oraz rówieśników.
Uwzględniając powyższe, stwierdzić należy, że tego rodzaju zintegrowanego programu w polskiej szkole jeszcze nie było. Mamy pełną świadomość, że jego implementacja i rozwój wymagać będą wysiłku i doskonalenia przez najbliższe lata.
Jest to zatem doskonała okazja do merytorycznej i rzetelnej dyskusji dotyczącej edukacji uwzględniającej dobro dziecka, w tym jego harmonijny rozwój. Zachęcamy krytyków podobnych rozwiązań do dokładnej analizy obecnej sytuacji psychospołecznej dzieci, do spojrzenia na skalę przeżywanego przez nie kryzysu. Edukacja zdrowotna zawiera elementy, które, jak wspomniano, mają istotne znaczenie prewencyjne. Jednocześnie są konkretną propozycją. Także rodzice i opiekunowie dzieci znajdą w niej obszary, które stać się mogą inspiracją do ważnych rozmów w domach, budujących i utrwalających relacje.
Sygnatariuszki i sygnatariusze:
prof. ucz. dr hab. Jan Chodkiewicz – psycholog, psychoterapeuta
dr Konrad Ciesiołkiewicz – ekspert ds. spraw społecznych, psycholog i politolog
Filip Flisowski – dziennikarz
Katarzyna Jabłońska – dziennikarka
Maria Keller-Hamela – psycholożka
prof. ucz. dr hab. Błażej Kmieciak – pedagog specjalny, socjolog, psychoedukator
Joanna Kmieciak – pedagog specjalny, terapeuta
Justyna Kotowska – psycholog
dr n. med. Ewa Krajewska-Siuda – specjalista pediatra i endokrynolog
dr hab. n. med. Krzysztof Krajewski-Siuda – psychiatra, specjalista zdrowia publicznego
prof. dr hab. Marcin Matczak – prawnik
dr Rafał Majda – prawnik
Joanna Napierała – adwokatka
prof. ucz. dr hab. Jacek Potulski – prawnik
prof. ucz. dr hab. Jacek Pyżalski – pedagog
Paweł Rabiej – polityk społeczny
dr Monika Sajkowska – socjolożka
Marta Skierkowska – psycholożka
Katarzyna Staciwa – eksperta ds. przeciwdziałania wykorzystywaniu seksualnemu dzieci w cyberprzestrzeni
Renata Szredzińska – socjolożka
Małgorzata Terlikowska – etyk, redaktor, współautorka książek nt. prewencji wykorzystania seksualnego
dr Tomasz Terlikowski – filozof, publicysta, dziennikarz
Beata Wojtkowska – specjalistka ds. ochrony dzieci
Katarzyna Nosowska – psycholog
Zbigniew Nosowski – redaktor naczelny kwartalnika „Więź”
dr Iga Kazimierczyk – pedagożka
Dominik Kuc – działacz społeczny
Agata Kobylińska – urzędniczka, pedagożka
Jakub Kocjan – prawnik, działacz społeczny
dr hab Joanna Miniszewska – psycholog, psychoterapeuta
List można podpisywać tutaj
Przeczytaj też: Edukacja zdrowotna wymaga poparcia ponad podziałami, a nie ideologicznej wojny
