Powodzianie są nie tylko ofiarami kataklizmu. Pokazują również, jak wielka moc duchowa drzemie w człowieku.
Ta powódź jest gorsza niż w 1997 roku. Ale ludzie chyba są lepsi, mocniejsi na duchu.
– Wojciech właśnie pojechał opryskiwać rzepak – mówi mi Bogusława Korszyłowska z Branic-Zamku, mama Wojciecha. Za nią głęboki lej na podwórku, na oko 2 metry głębokości. Wyrwany przez wody granicznej Opawy. Wokół zniszczenia w gospodarstwie idące nawet w miliony.
Zapamiętajcie ten moment, bo na końcu będzie ważny.
– Trzy dni to mi się tak ręce trzęsły, że myślałam, że szklanki nie utrzymam – przyznaje pani Bogusława, energiczna, pełna życia kobieta. Jej mąż dwa lata temu „do grobu poszedł”, bo tak ciężko przez 25 lat od poprzedniej powodzi pracowali z synami nad odbudowaniem gospodarstwa.
– Ale już mi to przechodzi, no musi, nie ma wyjścia. Trzeba dalej żyć. I znowu odbudowywać – mówi i się naprawdę uśmiecha. Jak ciężko jej jest nie mogę przecież zrozumieć. Podziwiam hart ducha.
W sąsiednich Boboluszkach ta sama Opawa uderzyła jak zwykle przy powodziach najpierw w dom Janiny Segdy. Mieszka tam już sama, ale przy domu uwijają się dwaj synowie. – Próbowaliśmy piec uruchomić już dwa razy. Brata trochę pokopało – relacjonuje jeden z nich. I uśmiecha się lekko. Widać w nich moc.
– Nareszcie mogłem się ogolić. Ale to jest duża ulga – uśmiecha się do mnie Henryk Kulonek, sołtys Chomiąży zalanej w całości (z wyjątkiem 3 domów) przez graniczną Opawicę. To jego pierwszy i jedyny spontaniczny komentarz w sprawie powodzi. Razem z proboszczem ks. Sławomirem Krawczykiem w dzień i w nocy koordynują pomoc dla czterech zalanych wiosek parafii. Słowa o zmęczeniu nie usłyszałem, ale radość z jednorazowej maszynki do golenia jest.
Ryszard Węgrzyn z Krasnego Pola siedzi w swoim starym domku zalanym tą samą Opawicą, a przy okazji kilkunastoma tonami wypłukanego przez nią obornika z jego gnojownika. Cieszy się, że uratował konia (jedynego żywiciela, można powiedzieć, bo traktora w gospodarstwie nie ma), króliki i swojego psa Miśka. – Jak konia wyprowadzałem, to wody było do kolan, on się wystraszył, ciulnął mnie i się wykąpałem w wodzie. Ale złapałem go za łeb i wstałem – śmieje się.
Władysław Dudek z Boboluszek ma 83 lata i mocno niedowidzi. Mówi, że nie widzi mnie dobrze, a siedzę na krześle obok wersalki, na której siedzi on. Wszedłem do domu państwa Dudków około godziny 15 i gospodarz trzy razy mnie … przepraszał, że odpoczywa. Bo przedtem sprzątał podwórko, garaże i stodołę. Głupio mi. Ale zwycięża niemy podziw.
Mocny jest duch wielu ludzi doświadczonych powodzią. Nie ma w tym lekceważenia wielkich dramatów. Utrata bliskich osób czy całego domu – to ogromne tragedie. Ale powodzianie nie są tylko ofiarami. Są również przykładami wspaniałej postawy człowieka wobec dramatu i świadkami tego, jak wielka moc duchowa drzemie w człowieku.
Przypomina mi się jedna z najsłynniejszych anegdot opowiadanych przez ks. Józefa Tischnera. Szła ona tak: „W czasie powodzi w Łopusznej chłopi stali przy moście na Dunajcu i obserwowali, co się dzieje. Przedmiot refleksji był zawsze ten sam: czy woda zabierze most, czy nie zabierze. Ale tym razem chłopów coś zaintrygowało: unoszący się na wodzie góralski kapelusz. Patrzą – stanął na prądzie. Za chwilę – pod prąd. Zaś stanął – i z prądem. «Coz to? Cud?» – pyta jeden. «E, nie, to Franek Gąsienica. Pedzioł, że ma w dupie powódź i orze». (cyt. za Wojciech Bonowicz, „Kapelusz na wodzie”).
No i czy Wojciech Korszyłowski z Branic nie jest jak ten legendarny Franek Gąsienica z Łopusznej? A mama Wojciecha, sołtys Chomiąży, Ryszard Węgrzyn i tysiące powodzian, którzy uczą nas, żeby mieć powódź tam, gdzie trza, i orać?
Przeczytaj też: Wielka woda, jedno życie. Relacja z okolic Kłodzka
