By słuchać Boga musimy powrócić do miejsca, w którym przez czterdzieści lat Bóg chronił i wychowywał swój Lud: na pustynię. Jest ona miejscem ciszy.
Słowa wypowiedziane 10 grudnia 2023 r. przed modlitwą Anioł Pański w Watykanie:
W tę drugą niedzielę Adwentu Ewangelia mówi nam o Janie Chrzcicielu, poprzedniku Jezusa (por. Mk 1, 1-8), i opisuje go jako „głos wołającego na pustyni” (w. 3). Pustynia, miejsce opustoszałe, w którym niczego nie można usłyszeć, i głos, środek służący mówieniu, zdają się sprzecznymi obrazami, ale w Janie Chrzcicielu łączą się ze sobą.
Pustynia. Jan naucza tam, nad Jordanem, blisko miejsca, w którym jego lud, wiele wieków wcześniej, wszedł do Ziemi Obiecanej (por. Joz 3,1-17). Czyniąc to, tak jakby mówił: aby słuchać Boga, musimy powrócić do miejsca, w którym przez czterdzieści lat Bóg towarzyszył, chronił i wychowywał swój Lud: na pustynię. Jest ona miejscem ciszy i tego, co najistotniejsze, gdzie nie można pozwolić sobie na rozpamiętywanie rzeczy drugorzędnych, ale trzeba skoncentrować się na tym, co jest niezbędne do życia.
Oto zawsze aktualne wezwanie: aby iść naprzód na drodze życia, konieczne jest ogołocenie się z „więcej”, ponieważ dobre życie nie oznacza napełniania się rzeczami bezużytecznymi, ale pozbycie się tego, co zbędne, zagłębienie się w siebie, aby uchwycić to, co jest naprawdę ważne przed obliczem Boga. Tylko wtedy, gdy poprzez ciszę i modlitwę zrobimy miejsce dla Jezusa, który jest Słowem Ojca, będziemy wiedzieć, jak uwolnić się od zanieczyszczenia próżnymi słowami i paplaniną.
Cisza i wstrzemięźliwość – w słowach, używaniu rzeczy, mediów, w tym społecznościowych – są nie tylko „ozdobnikami” lub cnotami, ale istotnymi wymiarami życia chrześcijańskiego.
Przejdźmy zatem do drugiego obrazu, głosu. Pustynia i głos. Jest on narzędziem, za pomocą którego wyrażamy to, co myślimy i nosimy w sercu. Rozumiemy zatem, że jest on ściśle związany z milczeniem, ponieważ wyraża to, co dojrzewa wewnątrz, zależy od słuchania tego, co podpowiada Duch Święty. Bracia i siostry, jeśli nie potrafimy milczeć, trudno mieć coś dobrego do powiedzenia. Natomiast im bardziej baczne jest milczenie, tym potężniejsze jest słowo. W Janie Chrzcicielu ten głos jest związany z autentycznością jego doświadczenia i czystością jego serca.
Możemy zadać sobie pytanie: jakie miejsce zajmuje milczenie w trakcie mojego dnia? Czy jest to milczenie puste, być może przytłaczające, czy też przestrzeń słuchania, modlitwy, w którym strzeżemy serca? Czy moje życie jest wstrzemięźliwe, czy też pełne rzeczy zbędnych? Nawet jeśli oznacza to pójście pod prąd, doceńmy milczenie, wstrzemięźliwość i słuchanie.
Niech Maryja, Dziewica milczenia pomoże nam pokochać pustynię, abyśmy stali się wiarygodnymi głosami zwiastującymi Jej przychodzącego Syna.
Tłum. o. Stanisław Tasiemski / KAI
Przeczytaj też: Nigdy nie lękajmy się Boga
