Zabójca Pawła Adamowicza skazany. Nie mieszajmy pragnienia sprawiedliwości z satysfakcją

Solidaryzuję się z rodziną prezydenta Adamowicza i ze wszystkimi, którzy ciągle jeszcze smucą się jego śmiercią. Chcę myśleć o sprawcy z żalem i smutkiem, że uczynił to, co uczynił, i że nie widać, by wszedł na drogę naprawy dokonanego zła.

Po ponad czterech latach od zamordowania Pawła Adamowicza zakończył się proces sprawcy. Zapadł wyrok: dożywocie.

Całym sercem byłam i jestem z rodziną Adamowicza. Jestem też przekonana, że zakończenie tego etapu może stać się bardzo potrzebnym domknięciem i dobrze, że ono w końcu nastąpiło. Jako osoba ciągle niemogąca się pogodzić ze śmiercią prezydenta Gdańska i empatyzująca z jego rodziną, czuję ulgę, że ta sprawa jest już (niemal, bo trzeba poczekać na prawomocny wyrok) zakończona. Czuję ponadto jakąś ulgę, że zbrodnia została potraktowana serio, a kara – zgodna z oczekiwaniami prokuratury i oskarżycieli posiłkowych.

Wiadomo, że za morderstwo nie ma adekwatnych wyroków. Nawet życie za życie nijak nie jest adekwatne, niczego nie naprawia ani nie przywraca. Pozbawienie wolności to w mojej ocenie właściwe postępowanie względem kogoś, kto wydaje się cały czas zagrażać innym.

A jednak czuję również smutek wielki. Nie cieszy mnie kara dla przestępcy jako taka. Wierzę w to, że zawsze powinno się szukać sprawiedliwości naprawczej, a nie retrybucji (odwetu). Niestety nie zawsze się to udaje, nie zawsze są dostępne w społeczeństwie takie rozwiązania, nie zawsze można liczyć na gotowość sprawcy przestępstwa do przyjęcia takich rozwiązań. Zawsze jest to jednak tragedia – zarówno zbrodnia, jak i kara, która nie prowadzi do resocjalizacji i przywrócenia do społeczeństwa.

Bardzo mi źle, kiedy czytam w komentarzach wezwania do kary śmierci, narzekania, że trzeba będzie „tego człowieka” (albo i kogoś, komu odbiera się nazwy „człowiek”) utrzymywać, różne straszne epitety i wyrazy nienawiści. Co ważne, żadne z tych słów nie pada ze strony rodziny Pawła Adamowicza, która zachowuje się z ogromną godnością i cały czas stoi po stronie świata bez nienawiści.

Smutno mi. Bardzo smutno, że nic nie przywróci życia Adamowiczowi, ojca jego córkom, męża jego żonie, syna jego rodzicom, brata jego bratu itd. To straszne nie tylko dla nich osobiście, ale także dla wspólnoty – gdańszczanek i gdańszczan, Polek i Polaków, którzy mogliśmy na własne oczy zobaczyć tę straszną zbrodnię i ciągle mierzymy się z jej skutkami.

Długo zastanawiałam się, czy wymieniać z nazwiska sprawcę tego morderstwa i, po namyśle, zdecydowałam się tego nie robić. Nie dlatego że chciałabym mu w ten sposób odebrać tożsamość, ale z tych samych powodów, dla których nie chcę oglądać tak już niesławnych nagrań czy zdjęć, pokazujących jego mimikę czy reakcje w czasie procesu i ogłoszenia wyroku. Wystarczy mi wiedza, że popełnił straszne zło. Nie chcę zapamiętać go jako kogoś, na kogo nie umiem spojrzeć z empatią i zrozumieniem. Nie chcę dopisywać jego zachowaniu kolejnych interpretacji, które tylko karmiłyby mój żal i złość.

Solidaryzuję się ze wszystkimi, którzy ciągle jeszcze smucą się śmiercią prezydenta Adamowicza, ze zgrozą wspominają też to, jak do niej doszło. Chcę myśleć o sprawcy z żalem i smutkiem, że uczynił to, co uczynił, i że nie widać, by wszedł na drogę naprawy dokonanego zła.

Nie chcę jednak mieszać pragnienia sprawiedliwości z satysfakcją, że „ma za swoje” i że jest mniej człowiekiem niż ja czy ktokolwiek inny.

Przeczytaj też: Paweł Adamowicz. Polityka może być inna