Jezus jest żywym Instrumentem otwierania naszej egzystencji na Boga – i robi to tak, że nikt nie jest w stanie tej perspektywy przed nami zamknąć.
O Kluczu Dawida i Berło domu Izraela,
Ty, który otwierasz, a nikt zamknąć nie zdoła,
zamykasz, a nikt nie otworzy;
przyjdź i wyprowadź z więzienia człowieka,
pogrążonego w mroku i cieniu śmierci.
Antyfona O Clavis wykorzystuje w pierwszym rzędzie fragment Apokalipsy Jana, w którym Chrystus przedstawia się jako „mający klucz Dawida – ten kto otwiera i nikt nie zamknie, i kto zamyka, a nikt nie otwiera” (Ap 3,7). Zgodnie z biblijną symboliką klucz oznacza władzę nad jakąś rzeczywistością.
Wyrażenie z Apokalipsy jest aluzją do słów Księgi Izajasza o Eliakimie, któremu Bóg „położył na ramieniu klucz domu Dawida” (Iz 22,22), czyli pozwolił mu zostać zwierzchnikiem królewskiej administracji w Jerozolimie. Również w odniesieniu do Eliakima była mowa o definitywnym otwieraniu i zamykaniu, co oznaczało najwyższy autorytet.
Podcast dostępny także na Soundcloud i popularnych platformach
W przypadku Chrystusa „posiadanie klucza Dawida” wskazuje na autorytet Mesjasza – obiecanego Dawidowi potomka, głowy wiecznego królestwa (por. 2 Sm 7,12-13). Także drugie z określeń użytych w antyfonie odnosi się do spełnienia mesjańskiej nadziei, nawiązując do proroctwa Balaama z Księgi Liczb: „Wzejdzie Gwiazda z Jakuba i podniesie się Berło z Izraela” (Lb 24,17). Idealny ostateczny Władca jest tam wręcz utożsamiony z atrybutem swej władzy. Podobnie nasza antyfona utożsamia Jezusa z kluczem. On cały jest Autorytetem.
Wzmianka o zamykaniu stanowi element semickiej figury retorycznej, lecz Jezus występuje jako żywy Instrument otwierania naszej egzystencji na Boga – i robi to tak, że nikt nie jest w stanie tej perspektywy przed nami zamknąć. Definitywnie otwiera wrota dnia nad krainą „mroku i cienia śmierci” (por. Łk 1,79), wypuszczając więźniów mroku na światło (por. Iz 42,7). Jego mistyczne Nowe Jeruzalem, schronienie ludzkiej rodziny, ma bramy stale otwarte, bo nie zagraża mu noc (por. Ap 21,25).
Tak, jeśli Pan Adwentu coś zamyka, to jest to okres dominacji lęku w życiu osób, które Mu ufają. Noc nie ma dostępu do centrum jaźni, choćbyśmy jeszcze przez nią szli.
„Świetlista noc wiary” to cykl codziennych adwentowych rozważań Marka Kity. Nawiązują one do biblijnych czytań mszalnych z danego dnia lub do innych adwentowych modlitw liturgicznych Kościoła rzymskokatolickiego. Cytaty biblijne przytaczane są częściowo we własnym tłumaczeniu autora, częściowo zaś za Biblią Tysiąclecia i Przekładem Ekumenicznym Nowego Testamentu.
Przeczytaj też: Gdzie w Ewangelii Jezus mówi, żeby Jego uczniowie stworzyli system feudalnych zależności?
