Gdy człowiek chybia swego Celu, ten Cel wybiega mu na spotkanie.
Józefie synu Dawida, nie bój się przyjąć Marii, twej żony, bo to co się w niej stało, jest z Ducha Świętego. Tak więc urodzi Syna i nazwiesz Go imieniem Jezus, bo On uratuje swój lud od jego uchybień. A wszystko to stało się, żeby wypełnić co Bóg oznajmił przez proroka mówiącego: Oto dziewica będzie w ciąży i urodzi Syna, i nazwą Go imieniem Emmanuel, co się tłumaczy „Z nami Bóg”. (Mt 1,20-23)
Zwiastowanie, które słyszy we śnie Józef, wydobywa najgłębszy sens narodzin Syna Dziewicy. Zgodnie z biblijną (i nie tylko) tradycją Jego misję wyraża imię – jednak to imię zostało określone w dość dziwny sposób. Anioł poleca nazwać Chłopca Ješuah – „Ratunkiem”, żeby w ten sposób wypełnić proroctwo o postaci mającej się nazywać Immanu-El…
Nie brzmi to na pierwszy rzut oka logicznie. Szukając sensu, wypada przyjąć, że podane imiona są w jakiś sposób równoznaczne. A jeżeli Ješuah równa się Immanu-El, to znaczy, że ratunkiem dla ludzi jest więź Boga z nimi.
Podcast dostępny także na Soundcloud i popularnych platformach
Potrzebujemy ratunku ze względu na rzeczywistość zwaną grzechem – po grecku hamartia, po hebrajsku hhatah. Oba te słowa oznaczają dosłownie „chybienie celu”. W duchowej perspektywie grzech to mijanie się z celem egzystowania, schodzenie życia z właściwej trajektorii.
Zamiast zmierzać ku swemu spełnieniu przy sercu Stwórcy, sterujemy w stronę mirażu samospełnienia, czyli faktycznie ku absurdowi i zatraceniu, martwocie ducha. Jezus okaże się, zgodnie z proroctwem Jana Obmywającego, „Barankiem Bożym zabierającym uchybienie świata” (por. J 1,29). Zmieni samobójcze ukierunkowanie naszego życia, stając mu na drodze i biorąc na siebie impet zderzenia.
W kolizji Chrystusa ze światem pędzącym ku zatracie On doznał zmiażdżenia na krzyżu, a my – miękkiego lądowania na Jego sercu. Tak więc gdy człowiek chybia swego Celu, ten Cel wybiega mu na spotkanie i w momencie zderzenia pozwala w siebie wniknąć, otwiera przebijane serce, ofiaruje komunię…
Naszym ratunkiem jest afirmacja i oddanie ze strony Syna Bożego, w którego osobie Stwórca objawia swoje bycie po naszej stronie w sposób radykalny: „Ani śmierć, ani życie, ani aniołowie, ani zwierzchności, ani co teraźniejsze, ani co przyszłe, ani moce, ani wysokość, ani głębia, ani żadne inne stworzenie nie zdoła nas odłączyć od miłości Bożej obecnej w Jezusie Chrystusie, naszym Panu” (Rz 8,38-39).
„Świetlista noc wiary” to cykl codziennych adwentowych rozważań Marka Kity. Nawiązują one do biblijnych czytań mszalnych z danego dnia lub do innych adwentowych modlitw liturgicznych Kościoła rzymskokatolickiego. Cytaty biblijne przytaczane są częściowo we własnym tłumaczeniu autora, częściowo zaś za Biblią Tysiąclecia i Przekładem Ekumenicznym Nowego Testamentu.
Przeczytaj też: Gdzie w Ewangelii Jezus mówi, żeby Jego uczniowie stworzyli system feudalnych zależności?
