W zbiorowej nocy ciemnej Kościoła czujemy się trochę jak osoby ociemniałe. Jak to jest: poruszać się po świecie, którego się nie widzi, a wręcz w ogóle nie zna? W podcaście „Półprzewodnik po nocy ciemnej” Zbigniew Nosowski rozmawia z Agnieszką Zakrzewską, nauczycielką orientacji przestrzennej w ośrodku dla dzieci niewidomych w Laskach.
Agnieszka Zakrzewska uczy osoby niewidome i ociemniałe orientacji przestrzennej, czyli poruszania się w świecie, którego nie widzą. Pracuje w Ośrodku Szkolno-Wychowawczym dla Dzieci Niewidomych im. Róży Czackiej w Laskach. Jak mówi, „nie ma bardziej satysfakcjonującej pracy w świecie, zwłaszcza kiedy można ucznia samodzielnie wypuścić na ulice wielkiego miasta”.
Jednocześnie jako instruktorka orientacji przestrzennej Zakrzewska często słyszy krytyczne uwagi od przechodniów. – Z zewnątrz wygląda to tak, że stoi kobieta za niewidomym – i nie chce mu pomóc. A on właśnie wtedy usiłuje usłyszeć skrzyżowanie (to nie przenośnia!) – wyjaśnia. Tak po prostu wyglądają jej lekcje.
Nosowski rozmawia z Zakrzewską o sztuce samodzielnego i bezpiecznego poruszania się przez osoby niewidome. Jak się nie poobijać w ciemności? Czy zawsze można ufać zmysłom? Czym różnią się wskazówki orientacyjne od punktów orientacyjnych? Jakie funkcje pełni biała laska? A w tle tej rozmowy o drodze niewidomych przez ciemność wciąż nasuwają się skojarzenia z ciemną nocą Kościoła.
Czujemy się przecież czasem w tej sytuacji zagubieni i zalęknieni jak ludzie, którzy utracili wzrok. Co może być odpowiednikiem białej laski dla osób widzących, zagubionych w Kościele targanym kryzysami? Osoby ociemniałe czasem muszą pójść w ciemność wbrew zmysłom. Czy to dobry odpowiednik naszej drogi w nieznane? Dlaczego tak ważna jest umiejętność odpowiedniego zadawania pytań: dlaczego, czy, jak?
„Półprzewodnik po nocy ciemnej” oraz inne audycje „Więzi” można wysłuchać bezpłatnie w serwisie Więź.pl – dokładnie na podcasty.wiez.pl – oraz w popularnych serwisach podcastowych.
Przeczytaj także: Jak iść przez ciemną noc Kościoła?
Bardzo piękna rozmowa.
Dawanie przestrzeni – a nie jej odbieranie, bo wiem lepiej. Dziękuję.
„Jezus przechodząc obok ujrzał pewnego człowieka, niewidomego od urodzenia. Uczniowie Jego zadali Mu pytanie: «Rabbi, kto zgrzeszył, że się urodził niewidomym – on czy jego rodzice?»
To już mamy za sobą dzięki Róży Czackiej. „Zachciało się ślepej babie zakon zakładać.”
I dobrze. Triuno. Jak za dziękuję za tych „trudnych” ludzi.