Mieszkańcy strefy stanu wyjątkowego: Nasze człowieczeństwo jest okrutnie testowane

Niedaleko naszych domów ojciec trójki dzieci próbuje ochronić je przed nocnymi przymrozkami. W lesie leży kobieta z cukrzycą, od tygodni nie ma dostępu do leków. Na mokrej ziemi siedzi czternastoletni chłopiec. Stopy ma spuchnięte, nie może iść. Obok leży jego matka, jest nieprzytomna – opisują mieszkańcy regionu Puszczy Białowieskiej w liście do prezydenta i premiera.

Białowieska Akcja Humanitarna zamieściła wczoraj na Facebooku list otwarty części mieszkańców strefy stanu wyjątkowego w regionie Puszczy Białowieskiej, który wystosowali do prezydenta i premiera. Proszą w nim o „pilne rozwiązanie kryzysu humanitarnego, rozwijającego się na polsko-białoruskim pograniczu na skalę nieobserwowaną w Polsce od dziesięcioleci”.

Zaznaczają, że nie kwestionują „potrzeby obecności wojska i innych służb na terenie pogranicza”, rozumieją też „liczne obostrzenia i ograniczenia” oraz doceniają „wysiłki służb czuwających przy zabezpieczaniu granic”. „Z chwilą jednak, gdy piszemy nasz apel, mają tu miejsce również zdarzenia i zjawiska, które w Polsce niespotykane były od ponad siedemdziesięciu lat, które zaliczyliśmy już do czasu przeszłego. Zjawisk tych nie rozumiemy, nie umiemy dostosować się do nich i wobec nich nie umiemy pozostać obojętni” – czytamy.

Mieszkańcy opisują: „Niedaleko naszych domów, w nadrzecznych trzcinowiskach, ojciec trójki dzieci próbuje ochronić je przed nocnymi przymrozkami. Jedno z dzieci, trzyletni chłopiec, jest chory, ma problemy żołądkowe, przypuszczalnie od picia brudnej wody, niestety nie ma pieluch i ubrań na zmianę. Cała czwórka spędza noc w brudnych i mokrych ubraniach. W lesie leży kobieta z cukrzycą, od tygodni niemająca dostępu do leków. Nie może wstać. Mąż próbuje leczyć ją potajemnie zdobywanymi lekarstwami, dnie spędzają ukryci w gęstych krzewach na skraju wsi. W nadrzecznym lesie, na mokrej ziemi siedzi czternastoletni chłopiec. Stopy ma okropnie spuchnięte, nie może iść, spodnie i buty ma całkowicie mokre. Obok leży jego matka, jest nieprzytomna. Przypadkowi świadkowie, mieszkańcy strefy, wynoszą ją własnymi siłami z bagien, gdzie nie zajrzą żadne służby. Przy moście nad rzeką ukrywa się kilka rodzin z dziećmi, chowają się głębiej w pokrzywach, gdy sąsiednią drogą przejeżdża samochód”.

„To sceny, których jesteśmy świadkami i za których autentyczność ręczymy, zaznaczając równocześnie, że to jedynie kropla w morzu dramatu mającego miejsce każdego dnia tuż obok naszych miejscowości” – piszą mieszkańcy.

Przyznają, że ludzie, którzy koczują w przygranicznych lasach, „znaleźli się na Białorusi w wyniku własnej lekkomyślności i naiwności, ale też celowej dezinformacji ze strony białoruskich władz. Jednak po przylocie na Białoruś ich aktywna rola w rozgrywającym się dramacie dobiega końca – od tej pory są figurami na geopolitycznej szachownicy bez możliwości wycofania się. Według relacji wielu z nich są bici przez białoruskich żołnierzy, nie otrzymują jedzenia ani wody, zmusza się ich do nielegalnego przekraczania polsko-białoruskiej granicy: nie mogą udać się na przejście graniczne, lecz muszą pokonać drut żyletkowy”.

Autorzy listu wspominają również o stosowanej przez polskie służby procedurze push-backu, polegającej „na wyszukiwaniu, wyłapywaniu i wywożeniu schwytanych uchodźców z powrotem na białoruską stronę, gdzie ich życie będzie ponownie zagrożone”. „Jest to działanie nieludzkie” – podkreślają.

„Jako mieszkańcy pogranicza i bezpośredni świadkowie zachodzących tu wydarzeń chcemy głośno powiedzieć, że obecna sytuacja jest całkowicie nie do zaakceptowania. Służby powołane i utrzymywane w celu pomagania i zapewnienia bezpieczeństwa są w wyniku przyjętej strategii push-backu nieefektywne, a nawet stają się zagrożeniem dla osób potrzebujących pomocy. Zamiast zgłaszać się do służb o pomoc, chorzy, zagubieni, głodni i przemarznięci ludzie, w tym małe dzieci, muszą się przed nimi ukrywać. Nasze, mieszkańców strefy, człowieczeństwo jest okrutnie testowane, bo wobec braku możliwości wjazdu służb powołanych do udzielania pomocy i zapewniania bezpieczeństwa, musimy działać sami” – czytamy.

Mieszkańcy regionu Puszczy apelują do władz o „wdrożenie takich mechanizmów rozwiązywania kryzysu, które przyniosą kres cierpieniom ludzi, a równocześnie o rezygnację z tych, które kryzys pogłębiają”. Proszą o wpuszczenie do strefy stanu wyjątkowego służb medycznych oraz o utworzenie tam korytarza humanitarnego.

DJ

Przeczytaj też: Zabiją Cię, Panie