Syzyfki z Afganistanu. Dla nich wszystko się kończy

Zarywam noce sprawdzając doniesienia z Afganistanu. Śpię z włączonym telefonem. A to tylko ja – bezpieczna, na rodzinnych wakacjach. Trudno ogarnąć rozumem, co czują one – Afganki, które walczyły o każdy margines wolności.

Piszę książkę o Afgankach, które modernizowały swój kraj. W marcu – i wcześniej, w czasie poprzednich wyjazdów – słuchałam ich historii: o walce z rodzinami i ze społeczeństwem o uznanie, o każdy margines wolności, o traumach, które przeszły (odebrane dzieci, przymusowe narzeczeństwa i małżeństwa, zamordowani bliscy), o emigracji i powrocie do kraju, w którym wreszcie można było coś budować, o coś walczyć.

Nie spodziewałam się, że historia dopisze aż tak tragiczną pointę do tej książki.

Od przedwczoraj zarywam noce sprawdzając doniesienia z Afganistanu. Śpię z włączonym telefonem. A to tylko ja – bezpieczna, na rodzinnych wakacjach na Bałkanach. Trudno ogarnąć rozumem, co czują one. Nawet nie mam już siły myśleć o tym, co większość moich bohaterek teraz przeżywa. Z niektórymi jestem w kontakcie, do innych boję się napisać. O niektórych – jak reżyserka Sahraa Karimi – stało się głośno, bo opowiedziały światu o swojej tragedii w dniu wkroczenia talibów do Kabulu.

Dla nich wszystko się kończy.

Nasuwa się skojarzenie z Syzyfem, który wtacza kamień pod górę, a ten zaraz mu spada. Boję się nawet zamieścić na Facebooku ich zdjęcia, nie mówiąc o oznaczaniu ich. Boję się, że to może im teraz zaszkodzić. Zauważyłam, że kilka z nich już zlikwidowało swoje konta na w mediach społecznościowych. Zamiast tego – moje zdjęcie z marca. Jestem na wzgórzu Wazir Akbar Chan. Tam jest – przepraszam: była – umieszczona ogromna flaga Afganistanu, powiewała nad miastem.

Talibowie już ją zdjęli.

Przeczytaj także: Afganistański cmentarz wielkich mocarstw